Installations παντού

Εκεί που είχαμε απόλυτη ένδεια σε ότι αφορά τα πολιτιστικά της πόλης, αναφέρομαι στα μη τετριμμένα, ξαφνικά γεμίσαμε με installations. Κάποιος θεώρησε ότι είμαστε απόλυτα έτοιμοι να καταλάβουμε τι θέλει να πει ο ποιητής και σκέφτηκε ότι αφού δεν πληρώνω τίποτα ας γεμίσω την πόλη με ότι μου κατέβει. Για να εξηγηθώ, δεν νομίζω ότι κατά βάση είναι κακό, με ενοχλεί ο γνωστός αρπακολλατζίδικος τρόπος που όλα αυτά υλοποιούνται.

Για τα αυτιά δεν πρόκειται να γράψω απολύτως τίποτα σ’ αυτό το post μια και τα τίμησα δεόντως και εγώ αλλά και ο Panwsk. Αυτό που σήμερα είδα, και που μάλλον έχει καμιά 10αριά μέρες στην πόλη, είναι δυο εγκαταστάσεις στην παλιά παραλία. Η μια, την οποία και δεν φωτογράφησα, ήταν ένας πλαστικός διάφανος σωλήνας πάχους περίπου 1 ίντσας που από έβγαινε από την θάλασσα και αφού τυλιγόταν στο κιγκλίδωμα έχασκε η μια άκρη του προκλητικά προς τους περαστικούς. Δυστυχώς δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία οπότε και δεν ξέρω ακριβώς τι κάνει.

Λίγο παρακάτω, στα επόμενα σκαλάκια της παραλίας επεσα σε πιο εντυπωσιακή κατασκευή. Δυο κάτοπτρα, σε διαφορετικά επίπεδα, το ένα περίπου  στα 10 εκατοστά από την επιφάνεια της θάλασσας και το άλλο στο επίπεδο του εδάφους της παραλίας στέκονταν αντικριστά.

Μια πλαστική πινακίδα που την έπαιρνε ο αέρας εξηγούσε περί τίνος επρόκειτο και έδινε οδηγίες χρήσης και εξηγούσε ότι ήταν στο πλαίσιο των εκδηλώσεων της Ecoweek. Στις 3μ.μ. ακολούθησε τα σημάδια, κατέβα τα σκαλάκια και ψάξε τον Λευκό Πύργο. Τα σχόλια των περαστικών αλληλοσυγκρουόμενα, πάνω στην πλαστική πινακίδα, δεν μου δίνανε να καταλάβω αν λειτουργούσε ή όχι η εγκατάσταση. Η ώρα ήταν 3:05 μ.μ. αλλά κώλωσα να κατέβω τα σκαλάκια μια και υπήρχε ένας ελαφρός κυματισμός, δεν ήθελα τα πόδια μου να μυρίζουν σκατίλα.

Θαύμασα την κατασκευή , αλλά μου δημιουργήθηκε μια απορία σε ότι αφορά όλη αυτή την μόδα των εγκαταστάσεων. Πως ακριβώς περιμένουν οι διάφοροι προχωρημένοι της πόλης να αντιδράσουμε οι υπόλοιποι σε αυτά τα ερεθίσματα; Πως περιμένουν να κάνουμε κτήμα μας αυτή την μορφή της τέχνης;

Έβλεπα χτες μια από τις εκπομπές της Τσόκλη όπου ήταν σε ένα μουσείο στην Κωνσταντινούπολη το οποίο είχε επισκεφτεί ένα νηπιαγωγείο και όπου στην ουσία γινόταν μάθημα μέσα στο μουσείο, κάτι που συνήθως δεν γίνεται ποτέ εδώ, μια και η επίσκεψη σε ένα τέτοιο χώρο είναι πάντα μια δικαιολογία για να αποφύγουμε την δουλειά. Ακούω ότι τα μουσεία της πόλης έχουν πρόβλημα επιβίωσης, ότι προσπαθούν τώρα να αποκτήσουν επαφή με την πόλη, με τους ανθρώπους της. Πως; Στις 30/3 πήγα στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Είχε εισιτήριο κανονικό παρ’ ότι ο μισός χώρος ήταν κλειστός για να στηθεί μια καινούργια έκθεση. Είχε κανονικό εισιτήριο, παρ’ ότι τα διάφορα Installations που είχε δεν δουλεύανε. Τι εννοώ; Είχε εγκαταστάσεις που απαιτούσαν να ρευματοδοτηθούν για να δούμε τι ήθελε να πει ο καλλιτέχνης, καμία δεν δούλευε, όλες ήταν χωρίς ρεύμα. Ίσως για λόγους οικονομίας, ίσως γιατί δεν τους νοιάζει. Στον ίδιο χώρο πέτυχα μια ομάδα νέων (ενήλικων) να εκπαιδεύεται σε κάποια δημιουργικά παιχνίδια, μικρά παιδιά όμως δεν είδα πουθενά. Έτσι λοιπόν, από όσο μπορώ να ξέρω, δεν έχουμε βρει ένα τρόπο, σαν κοινωνία, να βάλουμε την τέχνη μέσα στην καθημερινότητά μας. Γι’ αυτό και εγώ είμαι παντελώς άσχετος και πιθανότατα να μην έχω καμία ελπίδα πια.

Όσο αναρωτιόμουν τι είδους χρησιμότητα  μπορεί να έχει μια κατασκευή στην παραλία και πως θα μπορούσε ο πολίτης αυτής της πόλης να την χρησιμοποιήσει, να την κάνει μέρος της καθημερινότητάς του, ήρθε μια κυρία που έκανε την βόλτα της για να μου αποδείξει ότι η τέχνη, όπως και να είναι, πάντα χρησιμεύει σε κάτι