Τι γυρεύεις μες στο TEDx πάνκη Παν;
Δεν είναι εύκολο να είσαι ο Θωμάς, σας διαβεβαιώνω. Υπήρξα χτες Θωμάς για περίπου δέκα ώρες και καλούμαι τώρα -κι αυτό είναι το δυσκολότερο- να κάνω κάτι που μόνο αυτός ξέρει να το κάνει τόσο καλά, να γκρινιάξω δηλαδή σχετικά με το χτεσινό TEDxthessaloniki. Ασε που είμαι άσχετος με όλα αυτά τα πράγματα: ιδέες, καινοτομία, entrepreneurs, κορακίστικα με φαίνονται. Αν δεν του το είχα υποσχεθεί, ότι θα πάω αντ’ αυτού στο TEDx, χτες θα ήμουν στην πορεία για τις Σκουριές.
Με ρώτησε στο τέλος της εκδήλωσης η Χριστίνα τι σκοπεύω να γράψω. Ακόμη και τώρα που γράφω, δεν ξέρω πού θα καταλήξω. Τι να γράψω για κάτι που, στην πραγματικότητα, προσωπικά, δεν μου λέει τίποτε; Απ’ την άλλη, ξέρω ότι υπάρχουν άνθρωποι που ζηλεύουν το γεγονός ότι παρακολούθησα τζάμπα την εκδήλωση και άλλον με θεωρούν αγνώμονα, μη σου πω και στενοκέφαλο που άκουσα όλους αυτούς τους ομιλητές χωρίς να νιώσω ένα τσιμπούρμπουλο, χωρίς να κλονιστεί το ιδεολογικό και πολιτισμικό μου εποικοδόμημα.
Η φωτό από το site του TedxThess
“Ιδέες που αξίζει να διαδοθούν”, “η δύναμη του συν”, ο μόνος ΣΥΝ που ξέρω εγώ είναι ο Συνασπισμός, όπως λέγανε παλια το ΣΥΡΙΖΑ, όταν ήταν σχεδόν εξωκοινοβουλευτικό κόμμα, προτού γίνει αξιωματική αντιπολίτευση και… ελπίδα για τον τόπο.
Πάντως δεν πέρασα καθόλου άσχημα. Φίλοι και γνωστοί πολλοί, η διοργάνωση ήταν μια χαρά, όλοι πολύ εξυπηρετικοί και φιλικοί, άπαντες οι παρευρισκόμενοι έμπλεοι θετικού πνεύματος, πλην εμού ενδεχομένως, αλλά είπαμε, εγώ δεν μετράω, δεν είμαι “tedx υλικό” που λένε κι οι τεντεξάδες. Είμαι της άποψης του φίλου μου του pasaenas: “Χυδαιότητα να σαλπίζεις δόγματα σε εξασθενημένες εποχές, όπου κάθε όνειρο για το μέλλον φαίνεται παραλήρημα ή απάτη” (E.Cioran). Οσο για τις ομιλίες και το καυτό ερώτημα “ήταν ή δεν ήταν επιτυχημένο το φετινό tedx”, και πάλι δεν ξέρω. Όλα εξαρτώνται από τις προσδοκίες του καθένα. Πηγα με τις χειρότερες των προσδοκιών. Δεν επιβεβαιώθηκαν. Ευτυχώς. Απ’ ό,τι κατάλαβα, πολύς κόσμος παρευρέθηκε με υψηλότατες προσδοκίες εξαιτίας και της περσινής επιτυχίας. Δεν επιβεβαιώθηκαν ούτε αυτοί. Δυστυχώς. Υπήρχε διάχυτη η αίσθηση ότι η φετινή διοργάνωση -για την ακρίβεια, οι φετινές ομιλίες- είναι χειρότερη από την περσινή. Τι να σου πω; Μπορεί. Δεν καταλαβαίνω αυτά τα γιάπικα άλλωστε, ότι πρέπει κάθε φορά να γινόμαστε καλύτεροι. Πρακτικά κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Από τις (όποιες) αποτυχίες μας, μαθαίνουμε. Χωρίς να γίνουμε λίγο χειρότεροι, πώς θα αποτύχουμε και πώς θα μάθουμε να είμαστε καλύτεροι; (οι τελευταίες γραμμές είναι μια πρόβα για την ομιλία που σκοπεύω να κάνω στο TEDx του χρόνου, επειδή δεν προλαβαίνω να πάω στο Βατικανό την επόμενη βδομάδα, θα πω του Θωμά να κανονίσει να ανεβώ επίπεδο, από θεατής να γίνω ομιλητής, διότι κάθε χρόνο πρέπει να γίνομαι καλύτερος, εγώ, όχι οι άλλοι, οι άλλοι να χειροτερεύουν για να φαίνομαι εγώ καλύτερος)
Λοιπόν… Η ουσία; Καλές ομιλίες υπήρξαν στο φετινό TEDx, ναι ή ου; O Εντ Κουκ, συνιδρυτής του memrise, ήταν απ’ τους καλύτερους. Πολύ χιούμορ αλλά και πολύ ενδιαφέρουσα ομιλία. The art of memory, είπε, is the art of imagination. Προσωπικά, βρήκα πολύ ενδιαφέροντα και όσα είπε η Μπελίντα Παρμαρ, συγγραφέας του Little Miss Geek, για το ρόλο της γυναίκας στην τεχνολογία, άσχετα με τις επιμέρους διαφωνίες που ενδεχομένως μπορεί κάποιος να έχει με όσα ισχυρίστηκε. Αυτό άλλωστε κάνει πετυχημένη μια ομιλία: ότι προκαλεί διαφωνίες, αντιδράσεις και διάλογο. Θετική, ενδιαφέρουσα και ακομπλεξάριστη (“μιλάω όταν οι άλλοι κοιμούνται, είμαι εκπαιδευτικός”) ήταν κι η ομιλία του Ηλία Καλογήρου, για τη διδασκαλία των φυσικών επιστημών στα σχολεία μέσω πειραμάτων. Ο Γιώργης Γερόλυμπος μάγεψε πολύ κόσμο (όχι εμένα, δυστυχώς) με την παθιασμένη, ποιητική του ομιλία για τη φωτογραφία, το τοπίο, την αρχιτεκτονική, ενώ να μαγέψει μέσω της αυτοαναφορικότητας και του παραμυθιού επιδίωξε και ο Σπύρος Παλούκης, που εμένα δεν μ’ άρεσε και απ’ ό,τι κατάλαβα σε πολλούς δεν άρεσε. Για την κυρία Σαρρή, που μίλησε για τη φιλοσοφία της επιχειρηματικότητας, θα μπορούσα να γράψω σελίδες ολόκληρες, τόσο πολύ με εκνεύρισε, αλλά θα πω μόνο το εξής, ότι δεν γίνεται να διαλαλείς πως η επιχειρηματικότητα δεν έχει μοναδικό σκοπό το κέρδος, δεν είναι λαμογιά και εκμετάλλευση, και να φέρνεις ως πρότυπο επιχειρηματία τον Τζεφ Μπέζος της Άμαζον, τη στιγμή μάλιστα που βοούν τα διεθνή (και μη) ΜΜΕ για τον τρόπο με τον οποίο η Αμαζον εκμεταλλεύεται στις αποθήκες-κολαστήρια τους εργάτες. Αλλά προφανώς εγώ κι η κυρία Σαρρή είμαστε από διαφορετικούς πλανήτες (αυτό δεν σημαίνει ότι είναι εξωγήινη, μπορεί εξωγήινος να είμαι εγώ, γιατί σε αυτή τη Γη δεν θέλω να είμαι…).
Ο πρώτος κατά σειρά ομιλητής, Ευθύμιος Παπατζίκης, είχε πολύ ενδιαφέρον θέμα, για τη μουσική στη βρεφική και παιδική ηλικία, αλλά -να με συγχωρεί- η ατάκα του για τη σκληρή μουσική (“ελπίζω να μη βάζει κανείς στα παιδιά του hard rock”) με εκνεύρισε τόσο, ακόμη κι αν ήταν αστείο, που δεν άκουσα τίποτε απ’ τα υπόλοιπα που είπε. Κατά τ’ άλλα, όταν μιλάμε σε ελληνικό κοινό για το TrueGreece κι η μητρική μας γλώσσα είναι τα ελληνικά, καλό είναι, κε Στεργίου, να αφήνουμε τα αγγλικά στην άκρη, γιατί προκαλούμε φαρμακερά σχόλια στο τουίτερ και κανείς δεν προσέχει αν αυτά που λέμε είναι ενδιαφέροντα ή όχι. Η Λέντα Καράμπελα μίλησε ακριβώς για αυτά τα πράγματα που δεν καταλαβαίνω, επιχειρηματικότητες και τα σχετικά, οπότε δεν μπορώ να την κρίνω, αν και εγώ ποτέ δεν θα δεχόμουν να εργαστώ τζάμπα χωρίς να πληρώνομαι επειδή μια μέρα μπορεί και να πετύχω, αλλά -προφανώς- εξαιτίας αυτών των απόψεών μου είμαι σήμερα άνεργος.
Επίτηδες έχω αφήσει τελευταίες τέσσερες ομιλίες: της Περσεφόνης Μήττα (προέδρου του Συλλόγου Καρκινοπαθών Μακεδονίας-Θράκης), του Ιωσήφ Σηφάκη, του Κωνσταντίνου Τζούμα και του Μάικλ Τζέικομπίδη. Θεωρώ ότι η Π. Μήττα και ο Κ. Τζούμας ήταν οι συγκλονιστικότερες (αν και τόσο διαφορετικές μεταξύ τους) στιγμές του TEDx. Οποιοσδήποτε ακολουθούσε την ομιλία τους, θα ήταν χαμένος. Έπρεπε δηλαδή οι δύο αυτές ομιλίες να κλείνουν τις ενότητές τους και να μην υπάρχει επόμενος ομιλητής. Και ο Ι. Σηφάκης και ο Μ. Τζεϊκομπίδης είναι πολύ πιθανό να είπαν ενδιαφέροντα πράγματα και αδικήθηκαν από τη θέση που του δόθηκε στο πρόγραμμα των ομιλιών, καθώς, μετά την κατάθεση ψυχής της κυρίας Μήττα και την ερμηνεία του Κ.Τζούμα, όλα τ’ άλλα ωχριούσαν. Ας το έχουν υπόψη αυτό οι διοργανωτές για του χρόνου…
η φωτό της @papitsa_emilia
Και κάτι ακόμη, για τον Κωνσταντίνο Τζούμα: το μοναδικό κακό με την ομιλία του -και γενικότερα με όσα λέει, γράφει και κάνει- είναι πως είναι τόσο όμορφα και υπέροχα που όλοι θέλουν με το στανιό να τα ενστερνιστούν, να τα προσαρμόσουν στη δική τους κοσμοθεωρία, να θεωρήσουν ότι τους αφορούν. Φοβάμαι δηλαδή πως καποιοι είτε δεν τον καταλαβαίνουν είτε τον παρερμηνεύουν, αλλά δεν θέλουν και να μη διεκδικήσουν ένα κομμάτι της ομορφιάς όσων είπε χτες (αναπόφευκτα παραμορφώνοντάς την…)
Η φωτό του @asteris
Πάμε στη μουσική; Ο Κ. the clown των αγαπημένων μου 2L8 μ’ αρεσε. Σε μένα και σε κανα δύο άλλους μόνο. Δεν ταιριάζει δυστυχώς με το κοινό και με το ύφος της εκδήλωσης. Ακουγόταν τελείως παράταιρος στο TEDx περιβάλλον. Η Ματούλα Ζαμάνη, δεν την ήξερα, δεν ακούω τέτοια μουσική, αλλά ηταν εξαιρετική, φωνάρα, γέμιζε το χώρο η φωνή της και χωρίς μικρόφωνο… Εύγε. To συγκρότημα που έπαιξε στο τελος δεν το άκουσα. Είχα κουραστεί και ήθελα να απεκδυθώ το ρόλο του Τζήρου. Του χρόνου, Τομ, είπαμε, επειδή θα είμαι ομιλητής, να βρεις άλλον να πάει στη θέση σου.
ΠάνωςΚ, κατά κόσμον Παναγιώτης Μανδατζής
3 Responses to Τι γυρεύεις μες στο TEDx πάνκη Παν;