Υποκειμενική ανταπόκριση από τη συναυλία των 2L8

Είχα αργήσει, ένα λαχανί κουβερτάκι έφταιγε για αυτό, ευτυχώς μένω κέντρο, θα μου λείψει το ρημάδι το κέντρο της Σαλονίκης όταν (άμα) φύγω, προσεγγίζοντας Λαδάδικα το Oil Land των Ziggy Was στο μυαλό, το underground της δικής μου γενιάς, που ακόμη δεν έχει καταγράψει τους μύθους της, δεν έχει τα δικά της Ντορέ και Προξένoυ Κορομηλά και ξύλο ανάμεσα στα πανκιά και στους φλώρους με τις καρέκλες, αναθεματίζω και την ατυχία που δεν ήρθε μαζί και ο φίλος φωτογράφος και χέρι στιβαρό, εντάξει θα πάω να δω τη συναυλία των 2L8 (μαζί με τη Nalyssa Green)  αλλά τι σκατά ποστ να γράψω, μια συναυλία είναι ήχος και εικόνα, κι απ’ αυτά θα είμαι δίχως, τι να σου κάνουν οι λέξεις μου, και χίλιες να είναι δεν κάνουν μια φωτογραφία.

Είχα αργήσει, ήθελα να προλάβω τη Nalyssa Green, που θα άνοιγε τo κονσέρτο, σκεφτόμουν εκείνες τις συναυλιοκριτικές στα παλιά ΠΟΠ+ΡΟΚ με κείνους τους αρθρογράφους, περίπου σαν ευαγγελιστές, που θαρρείς και το κάνανε επίτηδες, ποτέ δεν προλαβαίνανε το supporτ και γράφανε κάτι του τύπου “ίσα που πρόλαβα τις τελευταίες νότες του τάδε συμπαθούς σαπόρτ καλλιτέχνη”, ευτυχώς εγώ την πρόλαβα από την αρχή τη Nalyssa Green, που ήταν τελικά πολύ παραπάνω από συμπαθητική, είχε και ωραία τραγούδια να μας πει με μια κιθάρα που έβγαζε θόρυβο πολύ, ένα πεταλάκι για εφέ κι ένα θέρεμιν περιστασιακό, γρύλιζε όμορφα η κοπέλα, έπαιξε και μια διασκευή PJ Harvey, Rid of Me, εξαιρετική, μας άφησε με τις καλύτερες εντυπώσεις, κι όσο να βγουν οι 2L8 χάζευα τον χώρο, διότι είχα πάει μονάχος, άσχημο πράγμα, μόνος και αγοραφοβικός σε συναυλία, είχα αράξει σε μια γωνιά όπου ήσυχος σκόπευα να επιδοθώ σε αυτό που ο φίλος μου ο Στ. αποκαλεί “ιμάντα-dance”, το eightball που λες, αν όντως ήτανε παλια το κλαμπ Εξ, μου φέρνει αναμνήσεις πολλές, εκεί είχα παίξει ζωντανά μια φορά κι εγώ, η πρώτη μου φορά, άγχος τρομερό, μόλις τελειώσαμε για να γλιτώσω από τον πανικό έψαχνα κάπου να κρυφτώ, παραλίγο αγκαλιάσω τον κύριο Χρήστο, πατέρα του τραγουδιστή μας, εντέλει βρέθηκε μια φιλόξενη γυναικεία αγκαλιά, να το ξέρεις, ακόμη και για τους αποτυχημένους ροκ σταρζ βρίσκεται πάντα μια, και καθώς στεκόμουν εκεί έβγαλα το κινητό κι έγραψα το ποστ αυτό, μέχρι εδώ, στο κενό μεταξύ Nalyssa Green και 2L8.

Ενα από τα πολλά πράγματα που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί κάποιοι τσιγκουνεύονται τα καλά λόγια. Λοιπόν, οι 2L8 γαμάνε. Τόσο απλά. Είναι φανταστικό συγκρότημα. Είναι εξαιρετικοί στις συναυλίες τους. Με τα λάθη τους, την εκφραστική υπερβολή τους, ακόμη και σήμερα που με ξένισε η σποραδική χρήση ελληνικού στίχου, ήταν υπέροχοι. Ενα απίστευτο ηχητικό αμαλγαμα πανκ, γκλαμ, ποστ ροκ, με παθιασμένη θεατρική ερμηνεία και πληθώρα μικρών και μεγάλων ηχητικών εκπλήξεων, δύο ντράμερ, δύο λογιώ μπάσα, δύο κιθάρες, πλήκτρα, βιολί, σαξόφωνο, της πουτάνας γίνεται πάνω στη σκηνή, εκεί που πραγματικά τους λατρεύω είναι στα οργιαστικά, μανιασμένα ξεσπάσματά τους, όταν δημιουργούν ένα τεράστιο ηχητικό κύμα που σαρώνει τα πάντα στο διάβα του. Ακόμη πιο βασικό, οι 2L8 είναι ομορφιά, προκαλούν χαρά, θετικά συναισθήματα. Είναι γλέντι ρε φίλε. Ναι, ακόμη και στις πιο μελοδραματικές τους στιγμές, ακόμη κι όταν τα τραγουδια τους αγγίζουν ασύλληπτα ψυχολογικά βάθη. Γλέντι. Χαμόγελο. Αγαπη. Join the resistance, fall in love που λενε κι οι ίδιοι. Ναι, σωστά κατάλαβες, δεν κάνω ρεπορτάζ (χριστέ μου, τι άχαρη λέξη) αυτή τη στιγμή, μιλάω ως οπαδός της μουσικής τους. Οχι, δεν τους ξέρω προσωπικά, αν κι ο Βοζίκης (έτσι δεν τον λένε;) μου θυμίζει έναν παλιόφιλο, που έπαιζε κι αυτός κιθάρα και τραγουδούσε αλλά όχι τόσο καλά.

Να πω και μια ιστοριούλα για το τέλος: έχω αυτό το μπλουζάκι των 2L8. Το φορούσα με καμάρι. Μια μέρα, στο σούπερμάρκετ, βλέπω τον τύπο που κόβει τη φέτα να με κοιτάει. Με καρφώνει, λέμε. Δεν τον κόβω να έχουμε κοινά μουσικά γούστα, αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Τον κοιτάω κι εγώ. Με πλησιάζει. Με δειλό, γλειτσιάρικο χαμόγελο και χαμηλή φωνή μού λέει: “κι εσείς της Χρυσής Αυγής;” Τι λες ρε μαλάκα, μου ήρθε να του πω. Είχα μείνει ενεός. “Το μπλουζάκι”, συνεχίζει το ζώον ο κρυφοχρυσαυγίτης, “της Χρυσής Αυγής δεν είναι;”.  Πήρα τη φέτα μου και έφυγα. Απελπισμένος.

Από τη συναυλία, πριν από λίγο, έφυγα κι ήδη πονούσα σε κάποια σημεία του κορμιού μου, στο σβέρκο κυρίως, χειροπιαστή απόδειξη ότι πέρασα και γαμώ.

ΥΓ Τράβηξα και κάτι βίντεο με το φτωχό μου εξοπλισμό, φτωχό το τελικό αποτέλεσμα.