Ο λαβύρινθος όχι του Πάνα αλλά της Μοναστηρίου

Τη βρίσκω να το παίζω ήρωας. Πείτε με Θησέα της Μοναστηρίου, Πάκμαν του Βαρδαρίου, Γκιγιέρμο Ντελ Μετρό Θεσσαλονίκης. Κάθε βράδυ μπαίνω στο λαβύρινθο του δεξιού προς το κέντρο πεζοδρομίου της Μοναστηρίου και βγαίνω στην 26ης Οκτωβρίου, μπροστά στον ΟΤΕ, θριαμβευτής, έχοντας υπερπηδήσει ενα κάρο εμπόδια και έχοντας αποφύγει παγίδες θανάσιμες: μαύρες τρύπες, λάσπες σε χρώμα βαθύ σκατουλί, μπάζα, κάγκελα και λαμαρίνες που άξαφνα, χωρίς προειδοποίηση, πετάγονται εμπρός σου.

Απαξ και δεν περάσεις στο απέναντι πεζοδρόμιο από τη γωνία Μοναστηρίου και Ταντάλου, μετά δεν θα σου ξαναδοθεί η ευκαιρία μέχρι την 26ης Οκτωβρίου. Ευχαριστούμε διά το βάλιουαμπλ ίνφο, ωστόσο είσαι βλαξ με περικεφαλαία, θα μου πείτε. Γιατί δεν περνάς, από το ύψος της Ταντάλου, εκεί που είναι το στριπτιζάδικο και το θρυλικό καφενείο “Φλόγας”, στο απέναντι πεζοδρόμιο; Γιατί έτσι! Γιατί πρώτον δεν θέλω να νομίζουν οι άνθωποι του στριπτιζάδικου ότι βλέπω τα μούτρα τους και αλλάζω πεζοδρόμιο και δεύτερον γιατί διεκδικώ να περπατώ εκεί που εγώ γουστάρω, κι όχι εκεί που μου επιβάλλουν τα έργα του Μετρό.

Χτες πάντως έφαγα πολλή βροχή. Και πολλή λάσπη. Και περπατώντας μέσα στο Λαβύρινθο της Μοναστηρίου είχα πρώτον τη φωτογραφική μου μηχανή σε εγρήγορση και δεύτερον πολλά νεύρα, σε σημείο που να τρέμω (είτε από νεύρα, είτε επειδή ήμουν μούσκεμα). Για αυτό και οι φωτογραφίες βγήκαν έτσι θολές.