Η πόλη της μίζας;

Η Θεσσαλονίκη ήταν γνωστή από τα λαϊκά τραγούδια σαν η μεγάλη φτωχομάνα. Κυρίως από την έλευση των προσφύγων και μετά, βλέπετε πριν από το 1912 που ξέπεσε σαν δεύτερη πόλη σε μια μικρή χώρα της βαλκανικής, ήταν το τρίτο μεγάλο λιμάνι σε μια αυτοκρατορία, έστω και φθίνουσα. Στην πόλη δεν λέιψανε ποτέ τα σκάνδαλα ή οι καιροσκόποι. Αυτά έρχονται μαζί με την σύγχρονη κοινωνία και την πείνα που θέλανε να κορέσουνε όσοι πρόσκαιρα βρισκόντουσαν σε θέσεις εξουσίας.

Τις τελευταίες μέρες βιώνουμε την συνέχεια των σκανδάλων που ταλανίζουν την χώρα αλλά και την πόλη, μέσα από την προσωπική εμπλοκή, ή τουλάχιστον την υποτιθέμενη εμπλοκή δυο πολιτικών της πόλης μας που το μόνο κοινό τους σημείο είναι ότι παραμείνανε πάρα πολλά χρόνια στην εξουσία, χωρίς να έχουν κάνει και πολλά. Α, παραλίγο να το ξεχάσω, και οι δυο έχουν παρατσούκλια που αφορούν την εμφάνισή τους. Ο ένας είναι ή τουλάχιστον ήταν “Ο ωραίος Μπρούμελ” ενώ ο δεύτερος είναι γνωστός στην πόλη και ως ο “Ατσαλάκωτος”. Τα παρατσούκλια είναι ενδεικτικά και του έργου που αφήσανε πίσω τους.

Μόλις τρεις μέρες πριν, την Κυριακή, κυκλοφόρησαν δημοσιεύματα που θέλανε τον εισαγγελέα να καλεί σε απολογία των πρώην Δήμαρχο Θεσσαλονίκης με κατηγορίες που εμπεριέχουν και αυτή του ξεπλύματος βρώμικου χρήματος και που αφορά καταθέσεις, σε ελληνική τράπεζα, ύψους 1.000.000 Ευρώ. Ο πρώην δήμαρχος έσπευσε να αντεπιτεθεί και να ξεκαθαρίσει ότι ότι λεφτά έχει στην άκρη από την τίμια δουλειά την δικιά του και της συζύγου του που τα τελευταία 12 χρόνια τους απέδωσε 2,2 εκ. ευρώ εισόδημα, τα οποία και δηλωθήκανε (κάτι κοντά στα 16.000 ευρώ τον μήνα εισόδημα και για τους δυο). Αυτό που μου έκανε εντύπωση, εκτός της συνέντευξής του, της οποίας video μπορείτε να δείτε  παρακάτω, είναι το βιογραφικό του όπως αυτό το καταλαβαίνει :

17 χρόνια αθλητής, Σημαιοφόρος της Ολυμπιακής Ομάδος, 17 χρόνια Βουλευτής, 2 χρόνια Υπουργός, 12 χρόνια Δήμαρχος Θεσσαλονίκης.

Ας δούμε λοιπόν τον Αθλητή Παπαγεωργόπουλο. Πάμε πρώτα στις Ολυμπιάδες. Σύμφωνα με το βιογραφικό του στο Facebook, πρωταγωνίστησε στην Ολυμπιάδα του 1972. Τι εννοεί;

Πέρασε στα προημιτελικά σαν πρώτος στην σειρά του με 10’24” και σαν τρίτος στα ημιτελικά με 10’45” δεν έτρεξε στα ημιτελικά γιατί τραυματίστηκε (τράβηγμα αν κατάλαβα καλά) στα προημιτελικά.

Το 1976, πάντα σύμφωνα με το βιογραφικό του, ήταν σημαιοφόρος της ελληνικής ομάδας και φυσικά δεν πήρε μέρος όπως δείχνει αυτός ο πίνακας. Για να μην το κουράζουμε πολύ ο Παπαγεωργόπουλος ήταν ένας μέτριος αθλητής για την τότε πολύ μέτρια Ελλάδα. Δυστύχησε με το να συμπέσει, χρονικά,  με έναν εξαίρετο αθλητή, τον Βαλερί Μπορζώφ και κατάφερε να αναδειχθεί σε δυο μεσογειακούς αγώνες, των οποίων το επίπεδο όλοι γνωρίζουμε, καθώς και με μερικές καλές στιγμές σε πανευρωπαϊκά πρωταθλήματα κλειστού στίβου. Ίσως η πιο σημαντική διάκρισή του να ήταν αυτή του 1971 όπου ήταν 3ος σε πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα ανοιχτού στίβου στα 100 μέτρα. Οι αθλητικές του διακρίσεις, στο εξωτερικό φαίνονται εδώ.

Η πολιτική του καριέρα ήταν η φυσική συνέχεια της δημοσιότητας που είχε στο εσωτερικό της χώρας. Το 1978 εκλέγεται δημοτικός σύμβουλος και το 1981 βουλευτής, έως το 1998. Όσο και αν έψαξα δεν μπόρεσα να βρω κάτι από την “προσφορά” του στην πόλη και τη χώρα μέσα από την άσκηση των βουλευτικών του καθηκόντων. Ούτε καν στην δική του σελίδα. Η 2ετής πορεία του σαν υφυπουργός σε θέματα αθλητισμού, όπως λέει και ο ίδιος ήταν η ακόλουθη :

Το 1991-92 διετέλεσε Υφυπουργός Πολιτισμού, αρμόδιος για θέματα Αθλητισμού με μεγάλη δραστηριότητα στον τομέα της κατασκευής Αθλητικών Έργων.

Κάθε πόλη και στάδιο κάθε χωριό και γυμναστήριο. Προφανώς από εκεί του έμεινε και η συνήθεια να βάζει παντού μάρμαρο. Σε ότι αφορά την θητεία του στην Δημαρχία της Θεσσαλονίκης δεν θα πω τίποτα, το thess έχει αρκετά άρθρα που ανλαφέρονται στα έργα του.

Ο δεύτερος πολιτικός που εδώ και καιρό, από τότε που έπαψε να είναι βουλευτής, αντιμετωπίζει με επιτυχία θα έλεγα, κάθε προσπάθεια σπίλωσης του ονόματός του, είναι ο Άκης Τσοχατζόπουλος. Η επιτυχία του οφείλεται κυρίως στον νόμο Βενιζέλου περί ευθύνης υπουργών, που τον αφήνει αλώβητο. Το τελευταίο έργο στο σήριαλ “Τα άρπαξε ο Άκης” παίχτηκε στα δικαστήρια του Μονάχου και αναπαράχθηκε από την Süddeutsche Zeitung. Μια περίληψη του άρθρου στα ελληνικά υπάρχει από την ελληνική υπηρεσία της Deutsche Welle, από όπου αντιγράφω :

Το δημοσίευμα συνεχίζει σε πιο σχολιαστικό τόνο: «Είναι πολύ σπάνια μία τόσο σαφής απόφαση, στην οποία ουσιαστικά κατονομάζεται ως αποδέκτης δωροδοκίας κορυφαίος ξένος πολιτικός, και μάλιστα από κράτος-μέλος της Ε.Ε.». Για την εισαγγελία του Μονάχου, συνεχίζει το ρεπορτάζ, δεν μπορούν να υπάρξουν νομικές συνέπειες για τον πρώην υπουργό, αφενός γιατί καλύπτεται από την ασυλία για το επίμαχο χρονικό διάστημα και αφετέρου γιατί στην Ελλάδα η παραγραφή αδικημάτων που συνδέονται με δωροδοκία γίνεται πιο γρήγορα για τους πολιτικούς απ΄ότι για τους απλούς πολίτες.

Ο Άκης Τσοχατζόπουλος βέβαια απάντησε στα δημοσιεύματα με ανακοίνωση που διανεμήθηκε στον τύπο.

Ποιος είναι όμως ο Άκης και τι έχει προσφέρει στην κοινωνία της πόλης, εκτός από εξυπηρετήσεις; Δεν ξέρω εκτός από αυτά που λέει το βιογραφικό του στην Βικιπίδεια και στο ΠΑΣΟΚ.

Τι θυμάμαι εγώ από τον Άκη;

Το ανέκδοτο όπου ο Παπανδρέου τον ρωτούσε τι ώρα είναι και αυτός απαντούσε “Ότι ώρα πεις εσύ πρόεδρε”, την χαμένη ευκαιρία της προεδρίας του κόμματος, μια καταπληκτική του δήλωση ενώ ήταν υπουργός ανάπτυξης και μιλούσε για “ιστιοσελίδα” όπως και μι αάλλη δήλωση που είχα ακούσει στο flash την ίδια εποχή και που εξηγούσε πως μια γερμανική εταιρία που ήθελε να επενδύσει στην ενέργεια, έφυγε από την χώρα αφού έχασε πολύτιμο χρόνο για ν αμαζέψει 33 υπογραφές και τις υπολείπονταν άλλες 13 για να ολοκληρώσει τις διαδικασίες για επένδυση. Συνέχισε κατηγορώντας την γραφειοκρατία, λες και αυτός ήταν υπουργός άλλης χώρας.

Μετά τον θυμάμαι το 2004 στις 10 Ιουλίου, να παντρεύεται στο Παρίσι, το ίδιο Σαββατοκύριακο που ο Κωστάκης γινόταν κουμπάρος στην Κωσταντινούπολη και το μισό ΜΙΤ και ο ΑΛ Γκορ ήταν στην Άνδρο για να τιμήσουν την μνήμη του Μιχάλη Δερτούζου. Τον ξανάκουσα με το σκάνδαλο της Αεροπαγείτου και κατόπιν με τις κατηγορίες για διαφθορά.

Όπως είπα και στην αρχή και τους 2 τους συνδέει το γεγονός ότι εκλέγονται στην πόλη για πάρα πολλά χρόνια τώρα. Αν κάποιος διαβάσει τα παραπάνω και το συγκρίνει με τις πάμπολλες φορές που ψηφίσαμε αυτούς τους ανθρώπους, τι συμπέρασμα μπορεί να βγάλει; Δεν αναφέρομαι στις μίζες. Αυτές δεν έχουν αποδειχθεί ακόμη και πάντα υπάρχει το τεκμήριο της αθωότητας. Αναφέρομαι στο ανύπαρκτο έργο και των δυο πολιτικών. Τελικά οι δυο πολιτικοί είναι μάλλον δείγμα της ίδιας της κοινωνίας μας. Τιμούμε μόνο αυτούς που μας ταΐζουν δίνοντάς μας ξένα ψάρια και όχι αυτούς που μπορούν να μας μάθουν να ψαρεύουμε.

Αν αποδειχθεί δικαστικά οι κατηγορίες που τους προσάπτουν, θα φτάσουμε να διαπιστώσουμε ότι τελικά τιμούμε την μίζα. Αν αποδειχθούν δικαστικά οι κατηγορίες τότε δίκαια τα καινούργια τραγούδια θα πρέπει να τραγουδάνε για την Θεσσαλονίκη την μεγάλη μιζομάνα.

Disclaimer : αναφέρομαι σε 2 πολιτικούς που τον ένα τον έχω ψηφίσει (αν και έχω δικαιολογία) και από τον άλλο, έμμεσα έχω πληρωθεί για δουλειά 6 μηνών (part time το 1999) 600.00δρχ. με τιμολόγια και όλα τα σχετικά, εν αντιθέσει με μεγαλόσχημο τοπικό δημοσιογράφο που για 3 μέρες δουλειάς πήρε υπερδιπλάσια λεφτά, χωρίς να είμαι σίγουρος αν έδωσε τιμολόγιο.