Η πόλη θέλει (;) τσαμπουκά [r.i.p.]

Προειδοποίηση για σπόιλερς: Ακολουθεί κείμενο για φαινόμενα κοινωνικής παθογένειας

Κατέβηκα στη Λαγκαδά να πάρω το λεωφορείο. Αρχικά διέσχισα τη μεγάλη λεωφόρο (καμάρι των αρχόντων) τρέχοντας πριν ανάψει πάλι πράσινο, αφού κατά τη διαπλάτυνσή της δεν ελήφθη υπόψη η θέση των πεζών.
Έμεινα στην υπαίθρια, γυμνή στάση κάτω από το ψιλόβροχο περιμένοντας. Σε λίγο έφτασε το 27. Πήγα να επιβιβαστώ, αλλά χωρούσε μέσα μόνο το πόδι μου.
Περίμενα κι άλλο, κανένα εικοσάλεπτο. Όταν ήρθε το επόμενο, μπήκα μέσα, με τον φόβο να αργήσω στο ραντεβού μου, στην Τούμπα.
Αυτή τη φορά στο λεωφορείο υπήρχε χώρος και για τα δύο μου πόδια, αλλά για τίποτα άλλο. Τα χέρια μου ήταν κολλημένα στη μέση, σχεδόν πονούσαν, και απ’ το μυαλό μου περνούσαν εικόνες ντοκιμαντέρ για την κονσερβοποίηση της σαρδέλας.
Έβριζα, έβριζα από μέσα μου, έβριζα φωναχτά, την πόλη, τους άρχοντες, την επιμονή μου να αγαπάω αυτό τον τόπο που επιμένει να με πληγώνει.
Και λίγο πριν κατέβω, στον σακατεμένο από τα έργα Βαρδάρη για να συνεχίσω με τα πόδια, ένας νεαρός πίσω μου θυμήθηκε να εξιστορήσει στο άσχετο την περιπέτειά του με τα ναρκωτικά. Τελικά, πάντα υπάρχουν χειρότερα.
Στην αρχή της Εγνατίας έκανα σλάλομ και προσευχές για να περάσω αλώβητη τον δρόμο – ούτε εδώ σκέφτηκε κανείς τους πεζούς. Πήρα το 14, ήταν πάλι γεμάτο, κι όταν κατέβηκα ένα κύμα ανυπόμονων ζόμπι έπεσε καταπάνω μου για να μπει γρήγορα στο λεωφορείο.
«Ζώα», μουρμούρισα νευρική. Όταν έφτασα στον προορισμό μου, έμαθα ότι την ίδια ώρα, κάπου κοντά, ο συνδυασμός όλων των ως άνω καταστάσεων είχε αυτή τη φορά τραγική κατάληξη…

post soundtrack: Stavento – Πόσο ακόμα

Πες να πάει να γαμηθεί η κάθε εκδοχή/Που θέλει να κοιμάσαι χωρίς καμία ενοχή/Να πάει να γαμηθεί αυτό είναι μια αρχή/Να γίνει η νύχτα μέρα, κουβάρι η κλωστή.