Κυριακή στο χωριό (μου)

Κυριακή σήμερα και η ιδέα μιας βόλτας στην χριστουγεννιάτικη Θεσσαλονίκη φάνηκε μια καλή ιδέα. Από όσο φάνηκε την ίδια ακριβώς ιδέα είχαν και χιλιάδες θεσσαλονικείς, εκμεταλλευόμενοι τον καλό καιρό. Θεώρησα μια καλή ιδέα να επισκεφτούμε δυο χριστουγεννιάτικες αγορές αρκετές διαφορετικές μεταξύ τους.

Ξεκίνησαμε αργά κάνοντας μια βόλτα στο νέο γιουσουρούμ, (εδώ η προέλευση του όρου), που άρχισε να λειτουργεί στη Νικηφόρου Ουρανού στη περιοχή Φιξ. Η λειτουργία των γιουσουρούμ πάντα προκαλεί αντιδράσεις μεταξύ των στεγασμένων εμπόρων που πληρώνουν φόρους και την άποψη οτι μόνο έτσι μπορεί να μπει μια τάξη στο παραεμπόριο. Δεν ξέρω κατά πόσο οι δυο μορφές εμπορίου καλύπτουν διαφορετικές αγορές ή υπάρχει αλληλοκάλυψη που αποβαίνει εις βάρος των στεγασμένων εμπόρων. Στα σίγουρα το περιβάλλον της περιοχής είχε ελάχιστα εορταστική ατμόσφαιρα – εγκαταλελειμμένα χαμόσπιτα που στεγάζουν άστεγους ή Ρομά ανάμεσα σε πολυκατοικίες που στεγάζουν αντιπροσωπείες. Πανταχού παρόντα μπουρδέλα και “Striptiz”.

Στην είσοδο της Νικηφόρου Ουρανού ένας χαμογελαστός σεκιουριτάς ενημέρωνε, ενώ τα αυτοκίνητα πάρκαραν στα ανύπαρκτα πεζοδρόμια. Ελάχιστος κόσμος μπροστά από τους πάγκους που είχαν στηθεί μπροστά από κέντρα με βαρύ ιστορικό όνομα στην πόλη.

Οι τιμές ήταν αυτές των λαϊκών αγορών, ο κόσμος λίγος αλλά οι έμποροι δεν παραπονούνταν ιδιαίτερα μιας έλεγαν οτι ο κόσμος είχε ελάχιστο χρόνο για να πληροφορηθεί. Οπως συμβαίνει παντού στη πόλη μόνο τα φαγάδικα είχαν δουλειά με την καντίνα και μια τοπική μπουγάτσα να κάνουν ικανοποιητικό τζίρο, αν κρίνει κανείς από τον αριθμό πελατών. Μου έκανε εντύπωση το γεγονός οτι υπήρχε ένα τρενάκι για μεταφορά ατόμων στο “Γιουσουρούμ”, το οποίο όμως ήταν κατά 90% άδειο.

Το μεγαλύτερο μέρος των, ελάχιστων, πελατών ήταν Ρομά από τα γειτονικά παραπήγματα. Υπήρχαν και ορισμένοι καλοντυμένοι αλλά έχω την εντύπωση οτι είχαν έρθει περισσότερο για να κόψουν κίνηση παρά για να αγοράσουν. Εκτός από Ρομά παιδάκια που κυκλοφορούσαν με ψευτοπαιχνίδια, είδα ελάχιστους να κρατούν σακούλες. Μετά από την σύντομη βόλτα ανέβηκα στο αμάξι και έφυγα προς το κέντρο του σύγχρονου πολιτισμού, ελάχιστη απόσταση σε μέτρα αλλά ατελείωτη σε χρόνο ελέω της κίνησης που ήταν ανελέητη.

Η κίνηση όπως έχουμε μάθει τους τελευταίους μήνες ήταν μια κόλαση παρά το γεγονός οτι υπήρχε μια παρουσία της Τροχαίας. Προφανώς όμως και αυτοί είχαν προσαρμοσθεί στα νέα δεδομένα και το παρκάρισμα επί της Μητροπόλεως ή επί των πεζοδρομίων ήταν κάτι φυσιολογικό. Αλλά θα ήταν μάλλον υπερβολικό να κατηγορήσουμε την Αστυνομία – το πάρκινγκ της Πολυτεχνείου (κοντά στο Δικαστικό Μέγαρο) όπου πάρκαρα ήταν σχετικά άδειο δεδομένης της μέρας. Οπως και δεν φταίει για το γεγονός οτι υπερβολικά πολλοί οδηγοί δίτροχων αποφάσιζαν οτι δυο πόδια – δύο ρόδες είναι το ίδιο και βόλταραν επί πεζοδρομίων. Το εντυπωσιακό είναι οτι στις παρατηρήσεις μας, ούτε ένας δεν αναγνώρισε το λάθος του και θεώρησε αναπόφευκτο το ζιγκ ζαγκ ανάμεσα στους πεζούς.

Η Πλατεία Αριστοτέλους ήταν γεμάτη και δέσποζε το Λούνα Πάρκ που στήθηκε στη θέση των παλιών χριστουγεννιάτικων στολισμών. Φέτος η ΔΕΘ ανέλαβε – τρόπο τινά – μιας και πάλι οι διαδικασίες έγιναν εσπευσμένα χωρίς σχεδιασμό. Πολύ γκρίνιαξαν για κακογουστιά και λανθασμένες επιλογές του Δήμου. Δε θα διαφωνήσω αλλά προσωπικά με ενοχλούν τα μόνιμα προβλήματα της παράνομης στάθμευσης και υποβάθμισης του άξονα της Αριστοτέλους, παρά ένα πανηγύρι που στήνεται για λίγες μέρες. Και δεν εννοώ την περίφημη επιγραφή Μπαχαράκη αλλά τα μηχανάκια που περνούν χωρίς πρόβλημα, τα κρατικά αυτοκίνητα που σταθμεύουν ακόμα και μπροστά από το Αστυνομικό Τμήμα, τα σκουπίδια που συσσωρεύονται μπροστά από τα καταστήματα.

Χειρότερο άραγε είναι το καρουζέλ ή αυτή η εικόνα;

Η Αριστοτέλους και η Τσιμισκή ήταν γεμάτες από κόσμο, οπότε χωθήκαμε στις κάθετες οδούς που ήταν στολισμένες με τα μαγαζιά ανοικτά. Στα γκουρμέ παντοπωλεία γίνονταν πανικός αλλά για τα υπόλοιπα μάλλον υποτονική ήταν η κίνηση. Σημείο των καιρών ήταν η περιήγηση στην Καρόλου Ντιλ, το τμήμα μεταξύ Τσιμισκή και παραλίας, όπου έβλεπες μπαρμπέρικα πολυτελείας να προσφέρουν κουρέματα για 15ευρώ και καταστήματα ρούχων να έχουν τζιν Μάκη Τσέλιος με 20ευρώ. Από έξω όμως ακούγονταν το γουργούρισμα της Λαμποργκίνι που ο ιδιοκτήτης της περίφερε ανάμεσα στα στενά. Στη φωτογραφία δεν διασχίζει το δρόμο αλλά προσπαθεί να πάρει ανοικτή στροφή μιας και η Προξένου Κορομηλά δεν προσφέρεται για τόση πολυτέλεια – τελικά με 5/6 μανούβρες πήρε την στροφή.

Αξιοσημείωτη κίνηση είχε το παζάρι βιβλίων στον παλιό Λαμπρόπουλο όπου έζησα τις ένδοξες στιγμές του παλιού Φεστιβάλ Βιβλίων, όπου ο Μπεναρόγια έστεκε στωϊκά δίπλα από παιδικά βιβλία και τον ονειροκρίτη δίπλα από πραγματείες για το θεσσαλονικιώτικο εμπόριο του 18ου αιώνα.

Το πάρκινγκ θα έκλεινε στις 7.00 οπότε πήραμε το δρόμο του γυρισμού περπατώντας στην παραλία που διέθετε μπόλικα καροτσάκια για δίδυμα, (σημείο των καιρών της εξωσωματικής γονιμοποίησης), κάμποσους μικροπωλητές κινέζικων παιχνιδιών σε χαρτόκουτα και την πραγματική γοητεία που μόνο παραθαλάσσιες πόλεις διαθέτουν.

Τα απόνερα του φετεινού εορταστικού στολισμού της πόλης

Χιψτεροκαταστάσεις

Προχωρώντας με βήμα σημειωτόν, δε μπόρεσα παρά να παρατηρήσω οτι όσο και να γκρινιάζω για την ατομική ευθύνη των πολιτών, αυτοί πολλές φορές απλώς αντιγράφουν την συμπεριφορά των θεσμών της κοινωνίας τους. Σε όλο το μήκος της Βενιζέλου βρίσκονταν παρκαρισμένες κλούβες, αναμφίβολα λόγω της αυξημένης αστυνομικής παρουσίας στην αγορά – αν και εγώ προσωπικά δεν τους είδα. Αλλά αν οι οδηγοί τουριστικών λεωφορείων αδυνατούν να σταματήσουν 5 λεπτά, τότε δε θεωρώ οτι δικαιολογείται η μόνιμη στάθμευση κλουβων που είχε οδηγήσει σε διπλασιασμό της ταλαιπωρίας. Και αν σε οδούς όπως την Αγ.Δημητρίου προβλέπεται χώρος και δεν ενοχλούν, επιλογές όπως αυτή της Βενιζέλου ή της Αγγελάκη είναι μάλλον ανεξήγητες.

Προσπαθώ να βρω το νόημα σε αυτή τη βόλτα αλλά αυτό που συνειδητοποιώ είναι οτι τα Χριστούγεννα απλά μεγενθύνουν τα προβλήματα που όλοι γνωρίζουμε σε αυτή τη πόλη. Και παρά τις ελλείψεις των οποιοσδήποτε θεσμών – είτε τους λένε Δημαρχία, είτε Αστυνομία – το κύριο πρόβλημα είναι η έλλειψη ατομικής λογοδοσίας. Οτι μπορεί να κατηγορούμε την έλλειψη αστυνόμευσης για το γεγονός οτι τα τραπεζοκαθίσματα στην Παραλία είχαν επεκταθεί σε 2 σειρές τραπεζιών συν σκαμπό, αλλά ατομικά ο καταστηματάρχης επιλέγει να μην μπορεί να περάσουν τα καροτσάκια. Οτι οι οδηγοί επιλέγουν να παρκάρουν πάνω στα πάντα και να κάνουν βόλτες για 1 ώρα αντί να πληρώσουν 6 ευρώ για 4 ώρες πάρκιγνκ. Με άλλα λόγια οτι αν η γκρίνια για το δημόσιο δεν συνοδεύεται από γκρίνια για το ιδιωτικό, δε θα αλλάξει τίποτα.

Στη βόλτα είχα τόσες ευκαιρίες για γκρίνια, όσες και για να δω πόσο ωραία είναι η πόλη ή τουλάχιστον πόσο ωραία μπορεί να γίνει. Ας προσπαθούμε να το κάνουμε όλοι.

Η ιδιωτική πρωτοβουλία εν δράσει !

κείμενο: μαγιόρ ρισόν
φωτογραφίες: sofistories