Αντιφασιστική πορεία για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα στη Θεσσαλονίκη

Από νωρίς είχε κόσμο

Χθες 17 Σεπτεμβρίου ο 34χρονος Παύλος Φύσσας δολοφονήθηκε από τον Γιώργο Ρουπακιά, ο οποίος σύμφωνα με τις πληροφορίες δημοσιογράφων είναι μέλος ή/και συνεργάτης της Χρυσής Αυγής.  Αν και στο παρελθόν είχαμε και άλλες βίαιες επιθέσεις το γεγονός οτι το θύμα ήταν ένας Ελληνας, μέλος του αντιφασιστικού χώρου και οτι την ίδια περίοδο είχαμε και άλλες βίαιες παρεμβάσεις οδήγησε σε μια μεγαλύτερη κινητοποίηση.

Το αντιφασιστικό συλλαλητήριο είχε προγραμματισθεί στη Καμάρα για τις 6 οπότε κατά τις 6.30 κατηφόρισα προς εκεί περνώντας πρώτα από την Αριστοτέλους όπου το ΠΑΜΕ είχε το δικό του συλλαλητήριο. Φαντάζομαι οτι πιστεύουν οτι αν η Χρυσή Αυγή βγει στην εξουσία θα τους στείλει σε ξεχωριστό στρατόπεδο συγκέντρωσης – κρίμα που δε ζει η γιαγιά μου να τους ενημερώσει οτι παρότι κομουνίστρια και αυτή στο Αουσβιτς την έστειλαν με τον παππού που ήταν απολιτίκ.

Τουλάχιστον αυτοί δεν ήταν στην Αριστοτέλους

Με καλή διάθεση φτάνω Καμάρα όπου ο κόσμος είχε μαζευτεί – δεν είμαι καλός στον υπολογισμό αλλά εγώ είδα τουλάχιστον 5.000 άτομα αν και αλλού διάβασα εκτιμήσεις για 10.000. Σίγουρα ήταν περισσότερο γεμάτη από άλλες που έχω δει. Αν και περίμενα να δω και απλό κόσμο πέρα από τους συνήθεις του χώρου, δυστυχώς είδα κυρίως οργανωμένους και ελάχιστους “ανεξάρτητους”. Κατά τις 7.30 ξεκινάει η πορεία επί της Εγνατίας προς τη Βενιζέλου με συνθήματα και μοίρασμα προκηρύξεων. Οι περαστικοί κοιτούσαν μάλλον επιφυλακτικά, ενώ οι οδηγοί ήταν εμφανώς εκνευρισμένοι. Στο άγαλμα του Βενιζέλου ένας τουρίστας – που εμφανώς αγνοούσε το savoir vivre  των διαδηλώσεων – τραβούσε βίντεο με αποτέλεσμα ένας νεαρός να βγει, να του αρπάξει την κάμερα και να τη σπάσει μπροστά του.

…

Είναι ενδιαφέρον οτι αρχικά δεν υπήρχαν καθόλου φθορές πέρα από την αναγραφή συνθημάτων όπως αυτό στο ανταλλακτήριο χρυσού που παρέμενε ανοικτό. Βέβαια από την Χαλκέων και μετά άρχισα να βλέπω ομάδες να αποσπούν μάρμαρα από τα ρείθρα και να τα σπάνε για ετοιμάσουν πολεμοφόδια. Εκεί συνάντησα για πρώτη φορά τα παιδάκια της φωτογραφίας, αλλά για αυτά θα συζητήσουμε μετά.

ο πρώτος κάδος

Ουσιαστικά όμως η πορεία ήταν ειρηνική μέχρι που έστριψε στη Βενιζέλου – στο Μπεζεστένι μπροστά νεαροί με καλυμμένα πρόσωπα έβαλαν φωτιά στους κάδους των σκουπιδιών και έσπασαν ένα φανάρι. Αν και βρισκόμουν στο αναρχικό μπλοκ, η πλειοψηφία των διπλανών μου υποδέχτηκε εξαιρετικά αρνητικά αυτή την εξέλιξη

. Στη συνέχεια η πορεία μπήκε στη Τσιμισκή. Τότε άρχισαν και να πολλαπλασιάζονται οι κάδοι των σκουπιδιών οι οποίοι έπαιρναν φωτιά. Τελικά η πορεία έφτασε μέχρι τη Δωδεκανήσου όπου έξυπνα η Αστυνομία είχε κλείσει με κλούβες το δρόμο με διμοιρίες να περιμένουν από πίσω και αποσπάσματα στις γύρω περιοχές ώστε να κρατήσουν την πορεία στη Τσιμισκή. Μετά από καμιά 10λεπτη αναμονή τα παραβατικά κομμάτια του ελευθεριακού χώρου έφεραν ως πολιορκητικό κριό κάδους σκουπιδιών και μετά από την ελληνική παράδοση της αρχικής λεκτικής προσβολής του εχθρού ξεκίνησαν τον πετροπόλεμο. Τα ΜΑΤ προφανώς ήταν έτοιμα και αμέσως απάντησαν με καμιά 10αριά χειροβομβίδες κρότου/λάμψης που συνόδευσαν την εμφάνιση τους στο οδόστρωμα της Τσιμισκή, μαζί με τα απαραίτητα δακρυγόνα. Μια προσπάθεια αντίστασης έγινε στο ύψος της Ουγκώ, (άσχετο: αν περάσει κανείς ας ρίξει μια ματιά στην άσφαλτο που έχει λιώσει και έχει αποκαλύψει το αρχικό οδόστρωμα με κυβόλιθους), αλλά τα δακρυγόνα ήταν αρκούντως αποτελεσματικά. Μετά από εκεί ξεκίνησε το κλασικό κυνηγητό και κάπου εκεί τελείωσε η δική μου εμπειρία μιας και μπήκα στα στενά και έχασα επαφή με τα τεκταινόμενα.

Λίγο πιο μπροστά ήταν οι κλούβες

Γενικώς βρισκόμουν κοντά στο ελευθεριακό (αναρχικό) κομμάτι της πορείας – μιας και ως γνωστόν υπάρχει μια ξεκάθαρη χωροθέτηση των διαφόρων πολιτικών χώρων σε κάθε πορεία – οπότε είναι φυσιολογικό να είδα περισσότερες μη-ειρηνικές καταστάσεις σε σχέση με την υπόλοιπη πορεία που ήταν ειρηνική από ότι μπόρεσα να καταλάβω. Αλλά αυτό που με εντυπωσίασε ήταν η παρουσία των παιδιών:

Ξεκίνησε από την Βενιζέλου όπου ένα παιδάκι όχι παραπάνω από 8 ετών είχε στο ένα χέρι το κράνος και στο άλλο μια αυτοσχέδια ασπίδα. Μετά βρέθηκε με τους φίλους του που κρατούσαν λοστάρια και τα οποία χρησιμοποίησαν σπάζοντας στάση του ΟΑΣΘ και αναποδογυρίζοντας κάδους. Ηταν ασυνόδευτα και δεν είχαν κάποιο γνωστό, αλλά αυτό δεν τα εμπόδιζε να δίνουν μεγαλύτερες πέτρες σε άλλους διαδηλωτές που τις έριχναν κάτω για να σπάσουν σε μικρότερα διαχειρίσιμα κομμάτια. Μόνο μια περαστική κυρία δοκίμασε να τα σταματήσει, προς τη θυμηδία των άλλων.

Μετά την επέλαση επί της Τσιμισκή

Δυστυχώς δεν ήταν μόνο αυτά αλλά σύντομα είδα και άλλα παιδάκια, από 8 μέχρι 15 ετών. Η θέα τους να συμμετέχουν στους βανδαλισμούς υπήρξε κάτι που με σοκάρισε – άλλωστε όπως μου είπαν τα ιδια όταν πρότεινα να απομακρυνθούν από το κέντρο των επεισοδίων όπου βρισκόμασταν: “Εγώ δε φοβάμαι, είμαι άντρας κύριε”.

Μακάρι τόσο ενδιαφέρον να υπάρχει και στις επιδρομές της ΧΑ σε καταυλισμούς Ρομά ή περιοχές μεταναστών

Οντως μας ψεκάζουν

Με άλλα λόγια η διαδήλωση για την δολοφονία ενός Ελληνα πλεον από τους συμπαθούντες της Χρυσής Αυγής δεν διέφερε από άλλες του παρελθόντος. Και ακριβώς για αυτό το λόγο δύσκολα θα μπορέσουν να γίνουν περιεκτικές και περισσότερο μαζικές. Αν ο μέσος Θεσσαλονικιός θα ήθελε να συμμετάσχει, θα έπρεπε να ήταν έτοιμος να γίνει μάρτυρας βανδαλισμών από ανθρώπους που δεν φαίνονται να ενδιαφέρονται για πολλά πέρα από τη βία – μπορεί να είναι μια μικρή μειοψηφία αλλά είναι αρκούντως χαρακτηριστικοί. Η μόνη εναλλακτική θα ήταν να κολλήσει σε κάποιο από τα οργανωμένα γκρουπ πολιτικών κινήσεων που περιφρουρούσαν την ομάδα τους.

Προσωπικά δε πιστεύω οτι η πορεία βοήθησε σε πολλά πράγματα πέρα την κλασική ιεροτελεστία της αντιπαράθεσης με την Αστυνομία. Παρά τις διαφορές μεταξύ αριστερών, απολιτίκ, ελευθεριακών, φιλελεύθερων πλεον η προτεραιότητα οφείλει να είναι η καταπολέμηση της Χρυσής Αυγής. Και αυτό δε σημαίνει μόνο την αντιπαράθεση με τα μέλη της αλλά και με τους εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες που την ψηφίζουν. Και για να γίνει αυτό χρειάζεται να γίνει το κίνημα μαζικό και να αναπτυχθούν συνεργασίες – δυστυχώς αυτή η πορεία δεν ήταν ένα βήμα προς αυτό το σκοπό. Συνεχίζω να ελπίζω οτι θα γίνει κατανοητό οτι η άνοδος του Χίτλερ πέρασε μέσα από τη διαίρεση των υπολοίπων που αναλώνονταν σε χαρακτηρισμούς μεταξύ τους.

Love ρε.