Καλό κατευόδιο Καπετάν Γιώτη

Θεωρώ ότι η γενιά των πολιτικών που έζησε ενεργά τον εμφύλιο και την εποχή αμέσως μετά δεν μπορεί να αγιοποιηθεί σε κανένα σημείο της ζωής της και πολύ περισσότερο μετά τον θάνατο. Σε καμιά περίπτωση όμως δεν μπορούμε να ακυρώσουμε το έργο τους, με τα καλά και τα κακά τους, μια και είναι η ιστορία της πατρίδας μας τα τελευταία 60 χρόνια. Στην κατηγορία αυτή ανήκει και Χαρίλαος Φλωράκης. Η ενεργός συμμετοχή του στην εθνική αντίσταση και στον εμφύλιο πόλεμο είναι συνάμα το δυνατό και αδύνατο σημείο του. Όλοι όσοι πήραν μέρος στον εμφύλιο πόλεμο άσχετα με το ποιός είχε δίκιο ή όχι, έχουν διαπράξει το χειρότερο έγκλημα που μπορεί να κάνει άνθρωπος. Κανένας δεν μπορεί να πάρει συγχωροχάρτι γι’ αυτό.
Η σπουδαιότητα του Φλωράκη φάνηκε στην πορεία μετά την μεταπολίτευση. Άσχετα αν κάποιος συμφωνεί ή όχι με τις πολιτικές του επιλογές δεν μπορεί παρά να παραδεχτεί τον σημαντικό ρόλο που έπαιξε στην σύγχρονη Ελλάδα. Θεωρώ ότι ο καλύτερος τρόπος να τον αποχαιρετίσω είναι τα ίδια του τα λόγια από σημείωμα που άφησε το 1994 στην Αλέκα Παπαρήγα :

Δεν το ονοματίζω τούτο το χαρτί διαθήκη για το λόγο ότι δεν έχω τίποτα να διαθέσω.Ό,τι βιος είχα το έχω δώσει στο Κόμμα, στο Κόμμα στο ΚΚΕ με τα γνωστά σύμβολά του, την Μαρξιστική – Λενινιστική ιδεολογία του, το πρόγραμμά του και τις αρχές του.Πολιτικά δεν έχω επίσης τίποτα να αφήσω. Ό,τι είχα το έδωσα με τη συγκεκριμένη δράση μου. Να αφήσω πολιτικές ορμήνιες δεν το θεωρώ σοβαρό.Θέλω να επιστρέψω, και να ταφώ στον τόπο που γεννήθηκα στο Παλιοζογλώπι και συγκεκριμένα στον Αηλιά για νάχω αγνάντιο. Ο τάφος να είναι απλός, μόνο να φραχτεί για να μην με ξεχώσουν τα αγρίμια.Δεν θέλω λόγους και στεφάνια. Αυτά να εκφραστούν με βοήθεια στο Κόμμα.

Σεπτέμβρης 1994

Γεια σας

Χαρίλαος Φλωράκης