Περί έρωτα

Ο μόνος που δε φταίει είναι ο έρωτας. Δε φταίει ο έρωτας που τον πουλάνε μαζί με πρόχειρα ψαλιδισμένες χάρτινες καρδιές, με πρόωρα κομμένα και κακομεγαλωμένα κόκκινα τριαντάφυλλα, με πλαστικές γυαλιστερές τούρτες σε-πρωτότυπο!- σχήμα καρδιάς και με ένα σωρό άχρηστα αντικείμενα που τα συνοδεύουν αδιάφορα- έως κακόγουστα- μηνύματα κάθε 14 του Φλεβάρη. Ο έρωτας έτσι κι αλλιώς βάλλεται πανταχόθεν και τις 365 μέρες του χρόνου γιατί είναι το μόνο ανιδιοτελές συναίσθημα το οποίο δεν υποστηρίζεται, και δεν θα μπορούσε να υποστηρίζεται στην εποχή της αρπαχτής, του βολέματος, της φτηνής αλλά πανάκριβης διασκέδασης, της θεοποίησης του διαγωνισμού για το δημόσιο, της αδιαφορίας για τις ανθρώπινες σχέσεις που δεν προϋποθέτουν το συμφέρον και δεν το υπαινίσονται.
Δεν είναι λοιπόν ανάγκη να πυροβολούμε τον έρωτα κάθε 14 του Φλεβάρη και κυρίως δεν είναι πρέπον να τον ταυτίζουμε με τη ξεχυλίζουσα βλακεία της ημέρας. Ο έρωτας, οι έρωτες οι αληθινοί, είναι έτσι κι αλλιώς ανυπεράσπιστοι. Ας διεκδικήσουμε τουλάχιστον το δικαίωμά τους να υπάρχουν, κι ας μην τους ταυτίζουμε με εμπορικές πράξεις και με τον τζίρο που κάνουν τα ανθοπωλεία κάθε μέρα σαν τη χθεσινή.
Γιατί ο έρωτας δεν έχει καμία σχέση με πάρε δώσε. Είναι μόνο δώσε. Γι’ αυτό και δεν υπολογίζει κοινωνικές τάξεις, φυλές, χρώματα, ηλικίες, μορφωτικό επίπεδο εξωτερική εμφάνιση και άλλα συμβατικά στοιχεία της προσωρινής ταυτότητάς μας.
Όλα αυτά τα έγραψα ως πρόλογο, αχρείαστο ουσιαστικά, για να παραθέσω την πρώτη στροφή από ποίημα της Κικής Δημουλά, περί έρωτα:

Ο πληθυντικός αριθμός

Ο έρωτας,
όνομα ουσιαστικόν,
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός.
Οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.

Καταχωρήθηκε Leo