Είμαι σε κατάσταση εχτάχτου ανάγκης

(έτοιμα και τα βίντεο που τράβηξε ο φίλτατος Μήτσος ο Γαλατάς – τον ευχαριστούμε πάρα πολύ)

Καθόμουν στη γωνιά μου στην αίθουσα του δημοτικού συμβουλίου κι άκουγα τους ομιλητές της εκδήλωσης «Θεσσαλονίκη και ΜΜΕ – Η ενημέρωση σε κρίση;». Σκεφτόμουν πως, αν τολμούσα να πάρω κι εγώ το λόγο θα ξεκινούσα λέγοντας κάτι του στιλ «καλησπέρα, λίγοι με γνωρίζετε, κι απ’ αυτούς τους λίγους οι περισσότεροι με γνωρίζετε ως εργαζόμενο στον Τύπο, κάποιοι, λιγότεροι, με γνωρίζετε ως ψευδώνυμο μπλόγκερ, κάποιοι ελάχιστοι με γνωρίζετε και με τις δύο μου αυτές ιδιότητες». Μια ελαφρά ειρωνεία προς τους περισσότερους απ΄ τους ομιλητές της εκδήλωσης, οι οποίοι, παρότι γνωστοί και καταξιωμένοι στο χώρο τους, άγνωστο γιατί θεωρούσαν θεμιτό να ξεκινήσουν την ομιλία τους με ένα μίνι βιογραφικό – σε μια περίπτωση μάλιστα, αυτή του Στέφανου Διαμαντόπουλου, η ομιλία ήταν εξολοκλήρου ένα αυτολιβάνισμα άνευ προηγουμένου.

Σαφώς ενδιαφέρουσα η διοργάνωση, σαφώς αξιέπαινη η πρωτοβουλία της δημοτικής παράταξης του κου Μάτη, αλλά ανομοιογενέστατη η σύνθεση των ομιλητών, και ασαφές (έως και χαώδες) το αντικείμενο της συζήτησης. Αναπόφευκτα, όσα διαδραματίστηκαν δεν ήταν πραγματικός διάλογος αλλά περισσότερο μια προσωπική υπεράσπιση κάθε ομιλητή ξεχωριστά των καταστάσεων, ιδιοτήτων ή θέσεων που εκπροσωπούσε. Άλλο πράγμα τα ιστολόγια, άλλο πράγμα ο βελζεβούλης που περικόπτει θέσεις εργασίας απ’ τα ΜΜΕ, άλλο πράγμα τα ενημερωτικά ιστολόγια που οι δημοσιογράφοι έστησαν και άλλο πράγμα ο εκφυλισμός των ενημερωτικών ιστολογίων που κάποιοι (συχνά αυτοαποκαλούμενοι) δημοσιογράφοι έχουν επιφέρει, άλλο πράγμα επίσης ο ακτιβιστής της πληροφορίας, άλλο πράγμα τα εργασιακά στο χώρο του Τύπου, άλλο πράγμα οι εκδότες και τα συμφέροντά τους. Ουσιαστική συζήτηση για όλα αυτά τα πράγματα μέσα σε δυο-τρεις ώρες είναι πρακτικά αδύνατο να γίνει.
Ας δούμε λίγο πιο λεπτομερειακά τι διαδραματίστηκε (θα αναφερθώ μόνο σε όσους δεν με έκαναν να βαρεθώ και μόνο σε ό,τι απ’ όσα είπαν μου έκανε εντύπωση): ο Π. Θεοδωρίδης, συγγραφέας, σχολιάζοντας το χώρο των ΜΜΕ σήμερα τόνισε πως για τους εκδοτές είναι φτηνότερο, άρα προτιμότερο, να γράφει η γάτα μας και αν μπορούσαν θα την προσλάμβαναν. Δεν υπάρχουν εφημεριδάδες πια. Η παλιά γενιά θα κάνει στην άκρη, να βγουν μπροστά οι νέοι και να αφεθούν και αυτοί να κάνουν τα λάθη τους.
Ακολούθως ο κος Τσάμης, ιατρός, πρώην πρόεδρος Διοικούσας της ΕΤ3, σημείωσε για τις εφημερίδες πως δεν υπάρχει ανταποδοτικότητα σήμερα του περιεχομένου των εφημερίδων και του ενός ευρώ που κοστίζουν. Ουσιαστικά, είπε, οι εφημερίδες γράφουν περιλήψεις των χτεσινών νέων της τηλεόρασης. Πολύ ορθά σημείωσε ότι από την κρίση στα ΜΜΕ δεν πλήττονται μόνο δημοσιογράφοι αλλά πληθώρα άλλων εργαζομένων στον κλάδο (διοικητικό, τεχνικό και λοιπό προσωπικό).
Τρίτος ομιλητής ο κος Ταχμαζίδης, δημοσιογράφος. Ξεκίνησε λέγοντας ότι δεν θέλει να καταγραφούν στο διαδίκτυο όσα πει αφήνοντάς με να απορώ. Όταν στη συνέχεια άκουσα όσα είχε να πει, κατάλαβα πως η επιθυμία του αυτή βασιζόταν σε βαθιά αυτογνωσία – και ο νοών νοείτω.
Ο κος Αλεξανδρίδης αυτοπαρουσιάστηκε λέγοντας πως έχει περάσει από τρία πόστα στον Τύπο: εργαζόμενος, συνδικαλιστής αλλά και διευθυντής. Σημείωσε πως, για αυτόν, το πάρτι έχει τελειώσει, πως η αγορά των ΜΜΕ στην Ελλαδα στηθηκε από κάποιους συνειδητά ζημιογόνα. Δημιουργήθηκε μια φούσκα των ΜΜΕ η οποία σήμερα σκάει. Λυπάται, είπε, τα νέα παιδιά που μπαίνουν στο επάγγελμα αλλά και τους συνδικαλιστές, κι ελπίζει ότι θα η αγορά θα ανοίξει από μικρές, έστω κακοπληρωμένες καινούργιες πρωτοβουλίες.

Ο Δημήτρης Ασπροπούλης, της μάχιμης ενημέρωσης στο διαδίκτυο (http://www.salonicanews.com/), ήταν συνεκτικός, συνοπτικός και ήξερε καλά τι και πώς να το πει. Επισήμανε ορθότατα την ελλιπέστατη ή προβληματική διαδικτυακή παρουσία των ΜΜΕ της πόλης και προειδοποίησε όσους φοβούνται το «καινούργιο», ότι το ίντερνετ θα είναι εδώ είτε με τους παραδοσιακούς δημοσιογράφους είτε χωρίς αυτούς.
Ο Στέφανος (Δενδρινός) Διαμαντόπουλος, αφού αυτολιβανίστηκε, στηλίτευσε την ανωνυμία στα μπλογκ.
Ο Ινδικτος, μπλόγκερ, σαν τη μύγα μες στο γάλα, θέλησε να θέσει τα πράγματα σε μια άλλη βάση, να καταδείξει τη διαφορά μεταξύ μπλογκ ιδιωτών και ενημερωτικών μπλογκ που στήθηκαν στην πορεία από δημοσιογράφους. Ελπίζω όσοι τον άκουσαν να κατάλαβαν.
Στην ομιλία του κου Αβραμόπουλου, προέδρου του δημοτικού συμβουλίου Θεσσαλονίκης, μάλλον κάτι άλλο σκεφτόμουν γιατί δεν θυμάμαι τίποτε, παρά μόνον την παρέμβαση μιας παριστάμενης δημοσιογράφου η οποία τον ρώτησε σχετικά με την επιλογή στελέχωσης της δημοτικής συχνότητας 100,6 με μη δημοσιογράφους, εθελοντές. Επιλογή την οποία ο κος Αβραμόπουλος στη συνέχεια υποστήριξε ως ορθή.
Ακολούθησε ένας διαφημιστής, ονόματι Κωστόπουλος, αρκετά αυτοαναφορικός, αρκετά προσκολλημένος σ’ ένα υπέροχο παρελθόν, δεν συγκράτησα πολλά.
Επίσης η κα Πελτέκη, δημοσιογράφος, “Eνεργοί Πολίτες – Οικολογία στην Πράξη”, προχώρησε σε μια αναλυτική παρουσίαση της εργασιακής κατάστασης στα ΜΜΕ της πόλης.
Ο κος Πετρουλάκης ακολούθως, αφού μας ενημέρωσε ότι ετοιμάζει καινούργια εφημερίδα και ότι έχει στήσει ένα νέο προτζεκτ στην τηλεόραση ΓιούροπΟυάν, τα έχωσε στο διαφημιστικό αθηναϊκό κατεστημένο. Γιατί ΠΑΟΚ παριστάνεις ότι είσαι, λέμε.

Η κα Χριστίνα Χαλεπλίδου, αντιπρόεδρος της ΕΣΗΕΜΘ, παρουσίασε την κατάσταση της Μακεδονίας και του Αγγελιοφόρου, υπερασπίστηκε τις επιλογές της ΕΣΗΕΜΘ, αναφέρθηκε στις παρεμβάσεις της εκδότριας της Μακεδονίας στο δημοσιογραφικό έργο και υπερασπίστηκε, ως όφειλε, τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας.
Ακολούθησε ένας αμήχανος διάλογος με τους εξουθενωμένους παριστάμενους, μια αμήχανη, άστοχη και μακρά παρέμβαση της κας Σαλαγκούδη, και επιτέλους τέλος με κάποια υπέροχα λόγια του Πάνου Θεοδωρίδη, τα οποία δεν θα αποπειραθώ να μεταφέρω εδώ, για να μη χάσουν την ομορφιά τους μέσα από το προσωπικό μου φιλτράρισμα.
Τελικά ο μοναδικός κερδισμένος της βραδιάς ήταν ο κος Μάτης, την πρωτοβουλία του οποίου όλοι επαίνεσαν.