Ο Πολιτισμός δεν χρειάζεται ούτε σκηνές ούτε πειράματα

Λεφτά χρειάζεται.

Γιατί βγαίνω έτσι επιθετικός. Μα γιατί μου έχουν γυρίσει τα μυαλά.

Έμεινα τρεις βδομάδες χωρίς Internet και έγινε της μουρλής στην πόλη. Με τα υπόλοιπα θα ασχοληθώ σε επόμενο post μου.

Αυτό το post είναι για κάτι για το οποίο δεν είμαι σχετικός. Για τον Πολιτισμό. Για τον Πολιτισμό στην πόλη που μεγάλωσα, για τον Πολιτισμό που πεθαίνει μαζί με όλη την πόλη.

Θα μου πείτε, καλά ρε φίλε εδώ δεν έχουμε να φάμε και ο πολιτισμός σε μάρανε; Μα ναι έχοντας χάσει τα πάντα, ακόμα και αυτός ο διαφορετικός τρόπος ψυχαγωγίας, το θέατρο εν προκειμένω, είναι μια διέξοδος από την μιζέρια της καθημερινότητας.

Η είδηση/αφορμή γι αυτό το post είναι η ανακοίνωση του καλλιτεχνικού διευθυντή της Πειραματικής Σκηνής της Τέχνης, κ. Νικηφόρου Παπανδρέου που αφορούσε στην “Αναστολή της λειτουργίας της Πειραματικής Σκηνής της «Τέχνης»”

Έπειτα από 32 χρόνια αδιάλειπτης συμμετοχής στη θεατρική ζωή της Θεσσαλονίκης, η Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης» είναι αναγκασμένη να ανακοινώσει την αναστολή της λειτουργίας της. […]Η κατάσταση όμως έφτασε σε οριακό σημείο έπειτα από την απόφαση του Υπουργείου Πολιτισμού να μη δοθούν καθόλου επιχορηγήσεις για την περσινή θεατρική περίοδο. […] Γιατί είναι προφανές ότι το είδος του θεάτρου που υπηρετούμε, το ποιοτικό ρεπερτόριο, η ανάδειξη νέων συγγραφέων, σκηνοθετών, σκηνογράφων, το φυτώριο νέων ηθοποιών, το κόστος λειτουργίας μόνιμης στέγης, ο πολυμελής θίασος, η καλλιέργεια του πειραματισμού και της θεατρικής παιδείας, το χαμηλό εισιτήριο, όλα αυτά αποτελούν χαρακτηριστικά ενός θεάτρου που είναι μαθηματικώς αδύνατον να επιζήσει μόνο με τις εισπράξεις του, ακόμα και αν υπάρχει ικανοποιητική προσέλευση θεατών στις παραστάσεις του. […] Εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι, ιδιαίτερα στη σημερινή συγκυρία, το να κλείνουν θέατρα αποτελεί σύμπτωμα παρακμής και επιδεινώνει τη γενικευμένη κρίση, οικονομική, κοινωνική, ηθική, που περνάει η χώρα. Αλλά δυστυχώς δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Έτσι, αφού παίξουμε τις νέες μας παραστάσεις για δύο μήνες, ώστε να κλείσει αυτός ο κύκλος δημιουργικά και ει δυνατόν χαρούμενα, θα διακόψουμε τη λειτουργία μας στο τέλος Ιανουαρίου. […]

Η κατάσταση είναι κρίσιμη για όλη τη χώρα και οι άνεργοι σε λίγο θα είναι περισσότεροι από τους εργαζόμενους, παρ’ όλα αυτά εγώ ασχολούμαι με ένα είδος που, όπως παραδέχεται ο Νικηφόρος, δεν θα μπορούσε να διατηρηθεί, οικονομικά, ακόμα και αν είχε sold out παραστάσεις.

Η Πειραματική Σκηνή για τους θεατρόφιλους της πόλης έχει τελείως διαφορετική σημασία από ότι για μένα που το βλέπω πρώτα από όλα συναισθηματικά ως προς τους ανθρώπους και τον οργανισμό και σε δεύτερη φάση ως προς το πολιτιστικό έργο που παράγεται.

Στην ζωή μου είχα πάει σε θέατρο 5 φορές μέχρι το 1998 και μια φορά σε όπερα. Από το 1998 και έως το 2003 δεν έλειψα σχεδόν από καμμία παράσταση στην πόλη και τα καλοκαίρια από τα φεστιβαλ σε όλή την ηπειρωτική Ελλάδα. Όπως έλεγα στους φίλους μου, έκανα διδακτορικό στο θέατρο. Στο διάστημα αυτό και εξ’ αιτίας ενός ανθρώπου που γνώρισα μέσα από την τότε φίλη μου και ο οποίος δεν ζει πια, τον φίλο μου  Χρήστο Αρνομάλλη, έζησα τους ανθρώπους της Πειραματικής Σκηνής λίγο πιο κοντά, είδα σχεδόν όλες τις παραστάσεις τους, βοήθησα με τα  “λογάκια” τον Χρήστο για τον ρόλο του στο ” Το κουράγιο της μητέρας μου” Σαββατιάτικα βράδια στο μπαλκόνι του σπιτιού της Μαρίας στην Χαλκιδική, έπαιξα πόκα τα Χριστούγεννα με τα παιδιά, μου κόλλησε το παρατσούκλι “ο θεατρόφιλος” η Νατάσα, έφαγα σε διάφορες ταβέρνες με τον Ηρακλή, ήπια καφέδες και μπύρες με την Μενίτσα και την Έφη, πόνεσε το κεφάλι μου από τα γέλια στο “Το Σώσε”.

Όμως αυτές είναι οι δικές μου εικόνες από την πειραματική σκηνή. Για τους υπόλοιπους που γνωρίζουν από θέατρο είναι το έργο που έκανε η συγκεκριμένη ομάδα και η προσφορά της στα θεατρικά δρώμενα της πόλης. Είναι οι άνθρωποι που περάσανε και φύγανε ανοίγοντας πανιά για μεγαλύτερες θάλασσες, όπως ο Σεργιανόπουλος και η Καραμπέτη, αλλά και οι άνθρωποι που μείνανε παλεύοντας σ’ αυτή την πόλη. Είναι ακόμα ένα ανάχωμα στην βαρβαρότητα που δυστυχώς πέφτει.

Από όσο θυμάμαι κάποια στιγμή όταν το κράτος είχε ξεσκιστεί να μας κάνει τζογαδόρους, για να πάρει άφεση αμαρτιών, είχε αποφασίσει ένα ποσοστό του χρήματος που προέρχεται από τον τζόγο να πηγαίνει στον πολιτισμό. Φαίνεται ότι και αυτό το θυσίασε στον βωμό των δόσεων. Δεν ξέρω τελικά αν θα πρέπει να διατηρηθεί ένα τέτοιο κράτος, όπως αυτό στο οποίο μετατρέπεται η Ελλάδα, προκειμένου να πληρώσουμε τις δόσεις στους τοκογλύφους, δίκαια ή άδικα δεν έχει σημασία.

Πέρα όμως από την αναξιοπιστία του υπουργού, κ. Γερουλάνου, έχουμε και τους περίφημους επιχειρηματίες της πόλης που μπορέσαν να μαζευτούν και να σηκώσουν με τον Λαμπράκη Μέγαρο μουσικής στην πόλη αλλά δεν μπόρεσα να ακόμη να τους δω να χορηγούνε παραστάσεις πουθενά. Κλασικά οι …πλούσιοι της πόλης είναι εξαιρετικά τσιγγούνηδες όταν πρόκειται για τα δικά τους λεφτά. Όσο για τον Δήμο… η φωτογραφία του Γιάννη Γκρος από την πλατεία αρχαίας αγοράς, δείχνει τι ακριβώς μπορεί να κάνει.

Με δεδομένα τα προβλήματα χρηματοδότησης του κρατικού Θεάτρου, ο χειμώνας φαίνεται να είναι βαρύς για τα πολιτιστικά της πόλης, εκτός και ο αντιδήμαρχος Πολιτισμού βγάλει κανα λαγό από τα περίφημα αυτιά του….

 

Υ.Γ. Οι φωτογραφίες, εκτός της τελευταίας, είναι του Βασίλη Μποζίκη (συγχωρεμένος και αυτός) από το αρχείο της Πειραματικής Σκηνής της Τέχνης