ΣΠΙΘΑ με τσακμακόπετρα;

Βιαστικά και άρον-άρον, χωρίς καν να φάμε το γλυκό (χαλβάς σιμιγδαλένιος) που κερνάει το μαγαζί, φύγαμε απ’ το ταβερνείο «Η ωραία Ελλάς» για να προλάβουμε να είμαστε στην ώρα μας εις το Βελλίδειον Συνεδριακόν Κέντρον. Στις 6 το απόγευμα ξεκινούσε σε πανελλήνια πρώτη η συγκέντρωση της Σπίθας, της κίνησης πολιτών του Μίκη Θεοδωράκη. Η ροπή μου προς το καλτ και η περιέργεια με ώθησαν σε αυτήν τη συγκέντρωση, παρά την απέχθεια που τρέφω για τις πολυπληθείς συγκεντρώσεις σε κλειστούς χώρους. Άλλωστε νόμιζα ο αφελής ότι δεν θα έπεφτα και σε και καμιά κοσμοσυρροή.

Κι όμως! Κατάμεστο ήτο το Βελλίδειο. Πίτα. Ζίγκα. Πατείς με πατώ σε. Τα μικρόβια είχαν στήσει πάρτι και η αίθουσα μύριζε λαϊκή αγανάκτηση, πλησμονή και πατριωτισμό. Κόσμος κάθε λογής, κάθε ηλικίας. Τα ηχεία έπαιζαν τα greatest hits του Μίκη Θεοδωράκη, στο άκουσμα των οποίων το κοινό παραληρούσε θυμίζοντάς μου σε έγχρωμη βερσιόν τη γνωστή μαγνητοσκοπημένη απ’ την ΕΡΤ μεταδικτατορική συναυλία στο Ολυμπιακό Στάδιο.

Αυτός είναι ο πρόλογος. Κανονικά, εάν ήθελα να κάνω ένα πλήρες ρεπορτάζ θα έπρεπε να σταθώ σε κάθε έναν από τους ομιλητές ξεχωριστά, να κάνω και μια σύνοψη όσων είπαν, να καταγράψω τα χειροκροτήματα και τις αντιδράσεις του κοινού κ.λπ. Αλλά δεν θα το κάνω. Διότι θεωρώ ότι είναι άκομψο να γράψω για έναν ιδεολογικό χώρο που δεν μ’ εκφράζει ούτε στο ελάχιστο.

Πράγματι, σε κάποια φάση, λίγο πριν τελειώσουν οι ομιλητές – support acts και έρθει η ώρα του Μίκη, ένιωσα τόσο άβολα εκεί μέσα που αποχώρησα πριν βγει το πρώτο όνομα. Οι ομιλητές ως επί το πλείστον επιδόθηκαν σ’ έναν αντιμνημονιακό (αραγε ο βιομήχανος Εμφιετζόγλου, ο οποίος έδωσε το παρών, ασπάζεται τον αντιμνημονιακό χαρακτήρα της Σπίθας;) πατριωτικό αχταρμά.

Μιλούσαν για μια χώρα που τελεί υπό κατοχή, για μια χώρα που την ξεπουλάνε η σημερινή κυβέρνηση και το ΔΝΤ χωρίς να παραλείψουν να αναφερθούν και στον εξ ανατολών κίνδυνο, σε σκοτεινά κέντρα που επιβουλεύονται την εθνική μας κυριαρχία. Το κοινό, οφείλω να ομολογήσω, ήταν ιδιαιτέρως παθιασμένο και αντιδρούσε σποραδικά, είτε μαζικά είτε κατά μόνας, στα κελεύσματα των ομιλητών, φωνάζοντας συνθήματα, ατάκες, ή απευθύνοντας και ερωτήματα προς τον ομιλητή του τύπου «πες μας, πες μας, πώς θα πάρει ο λαός την εξουσία;» κ.λπ.

Όλα θύμιζαν μια πατριωτική αριστερά παλαιού τύπου. Ο λανθάνων υφέρπων εθνικισμός εκδηλώθηκε περίλαμπρος στο γιουχάισμα του κοινού στην αναφορά ενός εκ των ομιλητών στην «τουρκική γλώσσα». Ομοίως και η ιδεολογική καταγωγή του κοινού φάνηκε απ’ την ψυχρή αντίδραση στις αναφορές του Καραμπελιά, ο οποίος προσπάθησε να φτιάξει ένα «τα πάντα όλα τουρλού», στην εθνική αντίσταση, στο Πολυτεχνείο του ’73 και στους λαϊκούς αγώνες. Αντίθετα η αίθουσα σείστηκε απ’ τα χειροκροτήματα όταν ο ίδιος αναφέρθηκε στην Κύπρο.

Αισθανόμουν περιττός εκεί μέσα και σαν να αύξανα με την παρουσία μου τη δυναμική ενός ιδεολογικού χώρου που τίποτε δικό μου δεν εκφράζει. Για τη Σπίθα το μνημόνιο και το ΔΝΤ απειλούν το έθνος. Μια τέτοια ανάγνωση της πραγματικότητας μόνο στην ενίσχυση μιας αριστεροφανούς ακροδεξιάς μπορεί να οδηγήσει. Κι όπως έλεγε καθ’ όλη τη διάρκεια της εκδήλωσης ο Argos, «είναι απαράδεκτο το σκηνικό, η σπέκουλα και το ιδεολόγημα που όλοι αυτοί στήνουν στο όνομα του Μίκη Θεοδωράκη εκμεταλλευόμενοι τα γηρατειά του».

Υ.Γ (Argos). Πάντως την χρηματοδότησή τους την έχουν εξασφαλίσει πουλώντας τον Μίκη, τώρα αν υπάρχει κάτι σάπιο στην υπόθεση μόνο ο κύριος δεξιά στην φωτογραφία ξέρει

Για να είμαστε σωστοί θα πρέπει να πούμε ότι είχανε και “δίσκο” που γυρνούσε