Η Θεσσαλονίκη αλλιώς είναι ίδια

Αφού λοιπόν τράβηξα την προσοχή σας, επιτρέψτε μου να ξεκαθαρίσω κάτι πριν προχωρήσω στην περιγραφή του διημέρου που θέλησε να δείξει μια άλλη Θεσσαλονίκη.

Ζηλεύω τον Τούλα όσο κανέναν άλλο στην πόλη. Τον ζηλεύω για ένα και μοναδικό λόγο. Γιατί κατάφερε και έπεισε τόσους ανθρώπους να συμμετάσχουν σ’ αυτή την προσπάθεια. Κάθε τι που θα γράψω κατά του, ακόμα και σωστό να είναι, θα πρέπει να ληφθεί υπ’ όψη  η ζήλια που δήλωσα στην αρχή.

Μετά από αυτό μπορώ να απλώσω τις απόψεις μου που μπορεί να με κάνουν να χάσω και άλλους φίλους στην πόλη. Στο τέλος θα αναγκαστώ να φύγω μου φαίνεται.

Κατά την διάρκεια κάποιων δρώμενων το Σάββατο, με πλησίασαν τα παιδιά που κάνανε το ντοκιμαντέρ για να μου ζητήσουν την γνώμη μου στην ερώτηση του τι θα άλλαζα να γινόμουν δήμαρχος απάντησα με κοινότυπες βλακίες. Τώρα που το σκέφτομαι νομίζω ότι ξέρω τι θα άλλαζα. Τους Θεσσαλονικείς. Όλους, ανεξαιρέτως.

Η έναρξη

Η πρώτη μέρα ήταν της γυμνής ποδηλατοδρομίας, την Παρασκευή. Δεν τους πρόλαβα, πρόλαβα τους Ηρακλειδείς όμως που ακολουθήσανε αργότερα. Για μένα λοιπόν η Θεσσαλονίκη αλλιώς ήταν 2 μέρες.

Έρχεται βροχή, έρχεται μπόρα

Το πρωί του Σαββάτου ξεκίνησε με τον σχιζοφρενή κόσμο, αλλά και πόλη που ζούμε, ακριβώς μπροστά μου. Η εγκατάσταση με τους ποδηλατοστάτες της Θεσσαλονίκης αλλιώς και η προετοιμασία για την πορεία. Εκεί είχα συζήτηση με ένα φίλο, ο οποίος εξέφρασε την άποψη ότι η όλη εκδήλωση θα ήταν καλή αν γινόταν πέρυσι ή σε 5 χρόνια. Σήμερα δεν είμαστε σε θέση να διεκδικούμε ποιότητα ζωής όταν διεκδικούμε δικαίωμα στη ζωή. Δεν μπορώ να πω ότι είχε και τόσο άδικο και έχοντας αυτό στο μυαλό μου, ξεκίνησα να δω  την εγκατάσταση στο ABC.

Όμορφα, σκέφτηκα όταν την είδα. Καταξοδεύτηκε ο κ. Θωμόπουλος Μπρόβας( βλέπε σχετική διόρθωση στο σχόλιο). Τρομερή εικαστική παρέμβαση, not. Προφανώς ήθελε να καταγραφεί στο πρόγραμμα. Κατευθύνθηκα προς την εγκατάσταση της Stereosis στην Fena στα Ηλύσια. Όσο την είδατε εσείς την είδα και εγώ. Η εγκατάσταση που θα είχε μια ντάνα τηλεόρασης να παίζουν χιόνια, δεν υπήρχε. Από μια φίλη μου έμαθα ότι “Το αστικό πείραμα πέτυχε”. Την Παρασκευή το απόγευμα στήθηκε η εγκατάσταση και όταν πήγαν για μια μπύρα οι συντελεστές, χωρίς να αφήσουν τίποτα πίσω, άνθρωπο ή πινακίδα, πέρασαν κάτι γύφτοι (Θύρα 4 μάλλον) και τις μαζέψανε κάνοντας καλή μπάζα. Θεσσαλονίκη το ίδιο, αλλιώς.

Δεν πρόλαβα να περάσω από την μεταμόρφωση της ΧΑΝΘ, αν όμως συντελέστηκε με τα πράσινα και άσπρα μπαλόνια που βγάζουν σε βαφτίσια και γάμους, δεν πρέπει να ήταν και ότι καλύτερο, θα παρακαλούσα κάποιος που το είδε να πει 2 λογάκια.

Η μπόρα που πλημμύρισε την πόλη με βρήκε σε καφέ και περιμένοντας να τελειώσει, υπέθεσα ότι είχα χάσει τις συναυλίες στο Αρχαιολογικό μουσείο αλλά και άλλα κομμάτια των εκδηλώσεων.

Δεν μπορώ να καταλάβω τι σκεφτόταν ο Τούλας όταν ανακοίνωνε την διοργάνωση του Θεσσαλονίκη αλλιώς παράλληλα με το Φεστιβάλ Βιβλίου. Ας βρεθεί κάποιος που θυμάται ένα φεστιβάλ βιβλίου χωρίς καταιγίδες και καταστροφές από τον καιρό. Η Θεσσαλονίκη, από ότι φαίνεται δεν αλλάζει σ’  αυτό.

Το βράδυ πέρασα από την Βαλαωρίτου και τα γύρω στενά προκειμένου να δω τις εκδηλώσεις. Η ομάδα του Βουτσινά με τραγούδια από το broadway ήταν το λιγότερο ενδιαφέρουσα. Για να είμαι ειλικρινής, εγώ το διασκέδασα, όπως και αρκετοί από τον κόσμο γύρω.

Έφυγα προς την οδό Τύπου για να δω την δουλειά από το “ΠΕΙΡΑΜΑ“, το θυμάστε, ήταν και στο Urban Festival. Φτάνοντας διαπίστωσα γιατί η Θεσσαλονίκη μένει ίδια. Το πρώτο πράγμα που έβλεπε κάποιος ήταν την προβολή ενός εξάλεπτου φιλμ που κάνανε στην απέναντι πλευρά του δρόμου. Δεν έχω δει μεγαλύτερη τσαπατσουλιά. Ο σπιτικός προτζέκτορας δημιουργούσε μεγαλύτερη οθόνη από το πανί που είχαν στήσει, με αποτέλεσμα η ωφέλιμη επιφάνεια να βγαίνει στον τοίχο. Ο σπιτικός προτζέκτορας  δεν ήταν αρκετός, σε ότι αφορά την φωτεινότητά του, με αποτέλεσμα να μην βλέπουμε τι δείχνει. Αν ήμουν πάντως ο χορηγός, όπως φαίνεται στην αρχή του φιλμ ήταν η βότκα Ursus (η URSUS δεν ήταν χορηγός στο ΠΕΙΡΑΜΑ, βλέπε σχετικό σχόλιο) , δεν θα τους πλήρωνα και θα ζητούσα και αποζημίωση για την χάλια προβολή μου.

Πιο μέσα στο κτίριο δημιουργούσαν διάφορες κατασκευές, που ειλικρινά δεν ξέρω τι ήταν μια και κανένας δεν εξηγούσε τι γινότανε.

Κατέβηκα κάτω στο υπόγειο του ίδιου κτιρίου όπου έπεσα πάνω στο εργαστήριο όπου ετοίμαζαν χάρτινα φορέματα για το εικαστικό χάπενινγκ Papier Masque από το Δυναμό Project Space στις οδούς Τύπου, Καθολικών και Βηλαρά.

Γύρισα πίσω στην οδό Καθολικών και βρέθηκα μπροστά στο Manimal Circus, θεατρικό δρώμενο από την Ούγκα Κλάρα, βασισμένο στο έργο Ζωολογία του Μ. Ματσούρεκ. Δεν μπορώ να πω ότι τρελάθηκα αλλά δεν είμαι και το μέτρο. Τα μάζεψα και έφυγα προς την Ισαύρων.

Χρόνια είχα να νιώσω έτσι. Μια οθόνη στημένη στην μέση της Ισαύρων, καρέκλες σκηνοθέτη αραδιασμένς και ο κόσμος έβλεπε μια ταινία, στην γειτονιά όπως παλιά, με δενδρύλια σε πλαστικές σακούλες να συμπληρών το σκηνικό. Τα δενδρύλια (μη πάει ο νους σας σε τίποτα πονηρό)  ήταν από την μεσημεριανή παρέμβαση η οποία, αν είχε μόνο αυτά δεν πρέπει να ήταν κάτι σπουδαίο. Η αλήθεια είναι όμως ότι το βράδυ έδινε άλλη αίσθηση με το σινεμά.

Τίποτα άλλο;

Υπήρξαν πάρα πολλές εκδηλώσεις που δεν μπόρεσα να παρακολουθήσω, αλλά έχω κάποια πληροφόρηση που την μεταφέρω με επιφύλαξη. Όποιος παρακολούθησε κάποια απ’ αυτές ας συμπληρώσει στα σχόλια.

ολοήμερο Street Party στην οδό Ρογκότη από τον Αρκτούρο για την προστασία του λύκου

Καλά πρέπει να πήγε το πάρτι του κυρ – Γιάννη,  τουλάχιστον όσο του το επέτρεψε η βροχή. Το μόνο που έμαθα είναι ότι στο μεσημέρι προτίμησε την συντροφιά του Ευθυμιάδη και του Βούγια καθώς και το φαγητό στον “Ερμή” μαζί τους.

χορευτικό δρώμενο Lindy Hop Green The Big Charleston, από τους Lindy Hop Greece με μάθημα τσάρλεστον στους περαστικούς της οδού Τσιμισκή

Αυτό αναβλήθηκε για την επόμενη μέρα, λόγω βροχής αλλά δεν έμαθα ποτέ αν τελικά έγινε.

συναυλία στην οροφή του Λευκού Πύργου από Sindos Concert Band (FB group)

Αυτό δεν έγινε ποτέ. Ο καιρός είχε τελείως διαφορετική άποψη.

μουσική παρέλαση κρουστών από τους Paranaue παντού (περιοχή Βαλαωρίτου)

Αυτό όπως έμαθα είχε τρομερή επιτυχία και ήταν καταπληκτικό

street party σε συνεργασία με τα μπαρ Παπαρούνα, Έλβις, Ladoze, Partizan

έγινε και ήταν μια χαρά οργανωμένο, το παράπονο φίλων μου ήταν ότι δεν μπορείς να έχεις street party σε συγκεκριμένο χώρο, ανεβάζοντας τον τζίρο των καταστημάτων και αυτά να διατηρούν τις ίδιες τιμές που έχουν στο κατάστημα. Οι φίλοι μου πληρώσανε 7 € το ποτό στην Παπαρούνα από όπου και πήρανε τα ποτά τους. Ξέχασα να ρωτήσω αν κόβανε αποδείξεις.

Κυριακή κοντή γιορτή

Η επόμενη μέρα ξεκίνησε, από πλευράς μου πιο επιθετικά. Καβάλησα το ποδήλατο και ξεκίνησα για την Νέα παραλία, για τα πάρκα για να βρω τις διάφορες ομάδες που από 11:00 μέχρι 15:00 θα επιδείκνυαν τις ικανότητές τους. Στο 40 πάρκο της παραλίας βρήκα έτοιμους, αλλά χωρίς να κάνουν τίποτα τους τύπους του Αικίντο. Ήταν 12:18 η ώρα.

Την ίδια ώρα στο ίδιο πάρκο η σχολή φλαμένγκο, που μόλις είχε ξυπνήσει, έστηνε το υλικό της.

Στο διπλανό πάρκο πέτυχα την σχολή με τις pilates

Το Σιάτσου

Αλλά και την σχολή Γιόγκα

Έφυγα με κατεύθυνση το πάρκο των ήχων όπου σύμφωνα με το πρόγραμμα που είχε αναρτηθεί στο site της Παράλλαξης αλλά και του Αγγελιοφόρου θα είχε συναυλία της Παιδικής Χορωδίας Φίλων Μουσικής Θεσσαλονίκης. Μα τα χίλια ζόρια έμαθα ότι ήταν λάθος και ότι η συναυλία θα δινόταν στο πάρκο κοντά στο Μέγαρο.

Κατευθυνόμενος προς τα εκεί  έπεσα πάνω στο φεστιβάλ γκράφιτι και σκέιτμπορντ σε συνεργασία με το Zero Gravity. Έχω δει καλύτερο σκείτμπορντ στα μάρμαρα στο Ηλέκτρα Παλάς ή στο άγαλμα του Μ. Αλεξάνδρου, από ότι εκεί.

Για γκράφιτι, ας μη το ζητήσω.

Συνέχισα προς τον βασικό μου στόχο, την συναυλία της παιδικής χορωδίας. Πρόλαβα μόνο δυο κομμάτια, αλλά ήταν καταπληκτικά. Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν γίνεται κάθε Κυριακή…

Ξεκίνησα να γυρνάω μπας και προλάβω να μπω στο Αργώ που έκανε βόλτες στο Θερμαϊκό, αλλά με πρόλαβε η βροχή και βρήκα κατάλυμα στις ομπρέλες των οργανώσεων Ινστιτούτο Θαλάσσιας Προστασίας Αρχιπέλαγος, Δίκτυο Μεσόγειος SOS, Έλιξ και Κέντρο Ευρωπαϊκής Πληροφόρησης Europe Direct (Αμερικανική Γεωργική Σχολή) στην αυλή του Makedonia Palace, όπου κάνανε ενημερώσεις στο κοινό. Αλήθεια γιατί στο Μακεδονία Παλλας, το πρώτο παράνομο κτίριο στην Νέα παραλία;

Αφού κόπασε η βροχή κινήθηκα προς το κέντρο και ακριβώς απέναντι από το Α’ Γυμνάσιο, έπεσα στην συμμετοχή του Δήμου στην Παγκόσμια ημέρα περιβάλλοντος. Εντάξει Δήμαρχε, είπαμε ότι ψάχνεις 34 εκ. αλλά όχι και έτσι.

Η επόμενη εκδήλωση που προλάβαινα, σύμφωνα με το πρόγραμμα που είχα στα χέρια μου ήταν το Χορός και οικολογία, χορευτικό δρώμενο της Σχολής Χορού Βίκυς Σιάνου στο πλακόστρωτο της παλιάς παραλίας στο ύψος του Θερμαϊκού.

Τα κορίτσια και καλά ήταν και μια χαρά το χάρηκα το δρώμενο.

Την οικολογία δεν μπόρεσα να δω όπως και τον λόγο που έγινε μπροστά στο Θερμαϊκό. Έπρεπε να γίνει σε μπαρ;

Η επόμενη εκδήλωση, όπως έλεγε το πρόγραμμα ήταν Αριστοτέλους Beach από τη Sfina – μετατροπή της παλιάς παραλίας σε πλαζ. Σαν μαλάκας περίμενα στην Αριστοτέλους. Που ήταν η εκδήλωση; Στον λευκό Πύργο

Πήγα κατά τις 15:30 για να ανακαλύψω ότι τότε μαζεύονταν οι της Σφήνας. προφανώς οι περισσότεροι ήταν σε κανονικές παραλίες.  Η απορία μου δεν λύθηκε βέβαια, στο πως είναι η Θεσσαλονίκη αλλιώς με το να στήνεις τσαντήρι στον Λευκό Πύργο, αλλά δεν περιμένω να λυθεί.

Τράβηξα μερικές φωτογραφίες, πήγα σπίτι για ένα μπανάκι με σκοπό να πάω στις 17:00 να παρακολουθήσω την συναυλία των Prefabricated Quartet πάνω σε πλοίο στο ύψος της Πλατείας Αριστοτέλους. Ως συνήθως έφτασα την ώρα που έφευγε το πλοίο, στις 17:30.

H Αγίου Μηνά

Το σχέδιο, που το ακολούθησα αυτή τη φορά, ήταν να πάω σ΄αυτό που είχε ετοιμάσει η Βιβιάννα  Μεταλληνού στην οδό Αγ. Μηνά. Ήταν ότι καλύτερο είδα τις 2 μέρες. Είχε αρχή, μέση και τέλος. Μια ιδέα στηριγμένη στην ιστορία της πόλης, στην αρχιτεκτονική της περιοχής και στην μουσική.

Ξεκινώντας από την Βενιζέλου με Αγ. Μηνά, έπαιρνες το καλαίσθητο πρόγραμμά σου και το μπουκαλάκι με το νερό και ακολουθούσες την Βιβιάνα στην ξενάγηση. Έμπαινες στο Εβραϊκό Μουσείο της πόλης που ειδικά για την περίσταση ήταν ανοιχτό, κανονικά κλείνει την Κυριακή στις 2.

Περνούσες στην στοά του Αγ. Μηνά όπου άκουγες την Φιλαρμονική του Δήμου Αμπελοκήπων και συνέχιζες στην Αγ, Μηνά μετά την Ι. Δραγούμη

Τρία κτίσματα ανοιχτά, με ιστορία αλλά και με μουσική μέσα τους. Ένα τρίο jazz,

8 σαξόφωνα,

ένα συγκρότημα ηλεκτρονικής μουσικής σε χώρο με έκθεση φωτογραφίας των κτιρίων αλλά και προβολή.

Οργανωμένο άψογα και με μεράκι ήταν ότι καλύτερο είχε να δείξει η Θεσσαλονίκη αλλιώς. Μόνο γι’ αυτό άξιζε όλη η φασαρία.

Πέρασα για ένα καφέ με φίλους όταν έπιασε πάλι η μπόρα και θεώρησα ότι η συναυλία των 8 που ήθελα να πάω δεν θα γινόταν. Λάθος θεώρηση. Η συναυλία της Συμφωνικής Ορχήστρας Πολιτιστικού Οργανισμού  του Δήμου Καλαμαριάς από τα μπαλκόνια του Electra Palace έγινε κανονικά. Εγώ δεν πήγα.

Τι έμεινε; Η Εμπράρ

Η ΕΜΠΡΑΡ by night

Ένας δρόμος χαμένος μέσα στα στενάσοκάκια στα άνω λαδάδικα και πριν την Δωδεκανήσου, η Εμπράρ δεν αποτελεί και την ατραξιόν της πόλης. Εκεί επέλεξε η Παράλλαξη να κλείσει τις εκδηλώσεις.

Προβολές πάνω σε κτήρια από το Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης με φωτογραφίες από την ιστορία της πόλης, πολύ καλύτερες από αυτές του Πειράματος,

συνδυάζονταν με τα παλιά φωτιστικά των Before Light στον στενό δρόμο

που κατέληγε σε μια αυτοσχέδια σκηνή

Οι τεχνικοί εκείνη την ώρα στήνανε τα φώτα και τις μικροφωνικές προκειμένου να ξεκινήσει η παράσταση της Πειραματικής Σκηνής της Τέχνης.

Ο Τούλας ευχαρίστησε τον κόσμο

και έδωσε την σκηνή στην Πειραματική για το θεατρικό event

‘’Σκοτεινές ιστορίες μιας φωτεινής πόλης’’

Η ιστορία του Δράκου του Σειχ Σου

παιχνίδια με φώτα και σκιές

Δεν έκατσα να δω τις συναυλίες των Sleepin Pillow και των Motel Selenik, και flamenco performance από το Flamenco Studio “Pelizco” , προτίμησα να πιω μια μπύρα με φίλους και αργότερα κατευθύνθηκα στην πλατεία Ελευθερίας όπου θα γινόταν το κλείσιμο των δρώμενων, όπως είχε πει και ο Τούλας πριν.

Για ακόμη μια φορά είδαμε την Θεσσαλονίκη ίδια, μια και τελευταία στιγμή αλλάξανε και μας ενημερώσανε ότι το φινάλε θα γινότανε στην παραλία στο ύψος της Κομνηνών.

Γύρω στα 200 άτομα κλείσαμε τις εκδηλώσεις με χαμόγελο. Λίγοι από μας ξέρανε ότι ο κόσμος αυτός δεν θα αλλάξει ποτέ.

Summary Conclusion

Δεν θα σταθώ στις επιλογές των ξενοδοχείων μια και υποστηρικτής ήταν ο πρόεδρος του ΣΕΤΕ στην Β. Ελλάδα. Δεν θα σταθώ στα event που γίνανε στα διάφορα μπαρ και φαγάδικα της πόλης, που συνήθως ενισχύουν τα free press με διαφημίσεις. Θα αντιπαρέλθω τις χορηγίες του ΟΠΑΠ, ΔΕΘ και ΕΥΑΘ αλλά και την υποστήριξη του κ. Ευθυμιάδη. Αυτά αν αισθάνεται ότι πρέπει να τα δικαιολογήσει σε κάποιον ο κ.  Τούλας ας το κάνει. Εγώ δεν νομίζω ότι χρειάζεται. Κερδοσκοπικό περιοδικό είναι η Παράλλαξη και είναι θεμιτό γι’ αυτήν

Θα σταθώ στην όλη λογική αλλά και στην υλοποίηση αυτών των event, με εξαίρεση αυτού της Αγ. Μηνά.

Τι κάνει την Θεσσαλονίκη αλλιώς; Δέκα συναυλίες σε  γηροκομεία, πλατείες, ξεχασμένους δρόμους; Μια θεατρική παράσταση στον δρόμο του 2ου μεγαλύτερου θεατρικού οργανισμού στην πόλη; Η παιδική χορωδία που θα μπορούσε να κάνει συναυλίες κάθε Κυριακή, αν οι “φίλοι της μουσικής” κάνανε κάτι χωρίς να περιμένουν επιχορηγήσεις, για την πόλη;

Οι διάφορες ομάδες που βγήκανε στα πάρκα να διαφημίσουν την δουλειά που κάνουν συνήθως επί χρήμασι; Ποιος τους εμποδίζει όλους αυτούς να βγούνε και να κάνουνε τα ίδια ανεξάρτητα, τζάμπα, κάθε Κυριακή του χρόνου;

Του χρόνου τι θα γίνει; Θα περιμένουμε τα 20χρονα κάποιου άλλου, ή η Παράλλαξη θα κάνει το ίδιο για τα 21 χρόνια; Πως διατηρούμε μια συνέχεια σε όλα όσα δείχνουμε ότι μπορούμε να κάνουμε; Ως πότε θα κάνουμε ξεχωριστές αστικές γιορτές; Τι μας χωρίζει σ’ αυτή την γαμημένη πόλη; Που είναι άλλες ομάδες που δεν δημιουργούν πολιτιστικά, αλλά αλλιώς;

Που ήταν οι άλλοι Θεσσαλονικείς; Που υπήρχαν παραπάνω από 200-250 θεατές, εκτός από το πάρτι;

Ήταν πολύ καλό, ακόμα και με τα τόσα λάθη και με τόσα θολά σημεία, για να είναι ακόμη μια χαμένη ευκαιρία. Το είδαμε με την Μπιενάλε του 86,  καθώς και με άλλες προσπάθειες άλλων ομάδων. Ποιος θα το επαναλάβει καλύτερο και με σχέδιο του χρόνου; Ο καινούργιος δήμαρχος; Ο επόμενος Τούλας; Εγώ; Κανένας; Τελικά πόσο μας νοιάζει αν ξαναγίνει, όταν δεν μας ένοιαξε καν αν έγινε;

Η εκδήλωση ήταν επιτυχημένη για τον εορτασμό των 20 χρόνων της Παράλλαξης, δεν ήταν όμως επιτυχημένη για την Θεσσαλονίκη αλλιώς. Ποια είναι η Θεσσαλονίκη αλλιώς; Η Θεσσαλονίκη πολιτιστικά αλλιώς; Αυτό που λείπει στην πόλη είναι η δημιουργία στα θεάματα; Ποιοι ήταν οι εναλλακτικοί δημιουργοί που πήραν μέρος, αυτοί που δεν είναι γνωστοί στον τομέα τους στην πόλη; Ποιοι από αυτούς εμποδιστήκανε ποτέ να προσφέρουν, τζάμπα τις υπηρεσίες τους τα Σαββατοκύριακα σε δημόσιους χώρους; Ποιος εμπόδισε ποτέ την παιδική χορωδία του μεγάρου να βγει και να τραγουδήσει τζάμπα στου πολίτες της πόλης;

Ποιος εμπόδισε ποτέ κάποιον να κάνει street party στην πόλη; Έχετε δει ποτέ το street parade; Που ήταν οι δημιουργικές ομάδες που ασχολούνται με άλλα πράγματα εκτός του πολιτισμού; Που ήταν οι διάφορες τεχνολογικές ομάδες; Που ήταν οι συνάνθρωποι μας με ειδικές ανάγκες; Που ήταν η Νεάπολη, η Σταυρούπολη, η Μενεμένη; Γιατί δεν υπήρχε πουθενά ενημέρωση για τους ξένους που ζουν στην πόλη μας; Σε πόσες γλώσσες και που είχε αναρτηθεί το πρόγραμμα; Αν ερχόμουν την Παρασκευή από την Γερμανία στην Θεσσαλονίκη και μιλούσα μόνο γερμανικά, από που θα ήξερα τι γινόταν;

Αν αποφασίσουμε ότι ήταν ένα tribute στα 20 χρόνια της Παράλλαξης, τότε ναι, συμμετείχαν όλοι αυτοί που έπρεπε και που ήξερε το περιοδικό και όλο μαζί το εγχείρημα, ο εορτασμός των 20 χρόνων, ήταν απόλυτα πετυχημένος. Αν θελήσουμε να το ανάγουμε σε αστικό πείραμα και να πούμε ότι πέτυχε, τότε θα διαφωνήσω. Δώστε μου νούμερα σε σχέση με το 1,5 εκ. κατοίκους. Δώστε μου νούμερα σε σχέση με τις πληθυσμιακές ομάδες της πόλης.

Τι σημαίνει αυτό; Δεν πρέπει να προσπαθούμε; Σαφώς και πρέπει να προσπαθούμε, αλλά πιο οργανωμένα με συνέπεια και συνέχεια σε βάθος χρόνου. Αν θέλετε την άποψή μου απαλλαγμένη από δεύτερες σκέψεις, σας λέω ανεπιφύλακτα ότι ήταν ίσως ένα από τα καλύτερα πράγματα που έχω ζήσει εδώ και τουλάχιστον 20 χρόνια, με όλα τα στραβά του. Αυτό όμως είναι η πρώτη σκέψη και δήλωση. Τίποτα όμως δεν μπορεί να σταματήσει εκεί, η όποια κριτική γίνεται δεν έχει σαν στόχο να υποβαθμίσει την αξία του γεγονότος αλλά να δηλώσει την ανάγκη να δούμε πραγματικά αλλιώς την πόλη σε μόνιμη βάση.

Για όσους βιάστηκαν να το χαρακτηρίσουν επιτυχημένο αστικό πείραμα έχω να τους δώσω απλά ένα βίντεο

Πότε θα καταλάβουμε ότι αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι η Θεσσαλονίκη αλλιώς, αλλά οι Θεσσαλονικείς αλλιώς;

Photo Credits :  ZlatkoGR, Arcturos 2010, e_vra,