Εντεκατομαγιά

Δεν μ’ αρέσει να το παίζω ο τύπος που είναι πρώτος σε όλα, αγώνες κ.λ.π. αλλά όντας ανάποδος σήμερα, για πρώτη φορά στη ζωή μου κατέβηκα στην εκδήλωση του εορτασμού της Πρωτομαγιάς, μαζί με φίλους που πηγαίνουν σχεδόν κάθε φορά.

Η αντίδρασή μου ήταν διπλή. Και προς αυτούς που κάνουν παιχνίδια με τους εργαζόμενους και χαρίζουν τα εκατομμυριάκια στα φιλαράκια τους, λέγε με ΝΔ, αλλά και στους άλλους που ψάχνουν να βρουν μια ακόμη αργία για να μη δουλέψουν και να  πάνε να ψήσουν τα παιδάκια με φίλους. Το έχω ξαναπεί, η ημέρα αυτή δεν μας χαρίζετε εμείς την αρπάζουμε. Δυστυχώς θυμήθηκα γιατί δεν πηγαίνω σε τέτοιες εκδηλώσεις πια.

Οι συγκεντρώσεις στη Θεσσαλονίκη ήταν τρεις. Του ΠΑΜΕ, της ΝΑΡ και των Αριστερών Συσπειρώσεων και τέλος όλων των υπολοίπων με βασικό διοργανωτή το ΕΚΘ.  Απο μόνο του το πράγμα ξεκινάει λάθος. Οι διαφορετικές απόψεις μπορουν να βγουν με κοινές πορείες. Μ’ αυτό τον τρόπο το μόνο που καταφέρνουμε είναι να ενισχύουμε την πολιτική του διαίρει και βασίλευε της άρχουσας τάξης. Το χειρότερο ήρθε με τις ομιλίες όπου έπρεπε ΌΛΟΙ να μιλήσουνε. Γλώσσα ξύλινη χιλιοειπωμένες προτάσεις και συνθήματα. Συγνώμη, ζούμε στο 2005. Σας παρακαλώ ΞΥΠΝΗΣΤΕ.

Οι συζητήσεις είναι πολλές αυτές τις μέρες στο Internet από αυτούς που υποστηρίζουν ότι η παιδική εργασία είναι ο δρόμος για την ευημερία των λαών του τρίτου κόσμου ως και αυτών που θεωρούν ότι οι συνδικαλιστές θα πρέπε να μοιάζουν σαν τα μοντέλα που βλέπουμε στην τηλεόραση. Τελικά ιδέες σαν κι αυτές ίσως να προέρχονται και από την έλλειψη σύγχρονου λόγου από τους συνδικαλιστές. Παρ’ ότι οι διαφορές μου μ’ αυτούς έχουν γραφεί σαν comments σε διάφορα blog δεν μπορώ ν αφανταστώ ένα κόσμο όπως αυτός που ζούμε, χωρίς  να εκπροσωπούνται οι εργαζόμενοι μέσα από δημοκρατικά εκλεγμένους αντιπροσώπους. Το πρόβλημα είναι πάντα στα κριτήρια που μας οδηγούν να ψηφίσουμε κάποιον.

Τουλάχιστον κατάφερα να είμαι εντάξει με τον εαυτό μου.