Μια γωνιά για τον ποιητή

Προ ημερών, η γωνία στη συμβολή των οδών Φιλίππου, Αμύντα και Πλάτωνος, λίγο πιο πάνω από την Αρχαία Αγορά στο κέντρο της Θεσσαλονίκης αναβαθμίστηκε σε πλατεία και έλαβε το όνομα του ποιητή Μανόλη Αναγνωστάκη, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του δήμου Θεσσαλονίκης για το 2015, το οποίο έχει ανακηρυχτεί έτος Μανόλη Αναγνωστάκη, με αφορμή τη συμπλήρωση 90 χρόνων από τη γέννηση και 10 χρόνων από τον θάνατο του Έλληνα ποιητή. Σύμφωνα με τον δήμαρχο Γιάννη Μπουτάρη, η συγκεκριμένη γωνία, που μεγάλωσε και έγινε κοτζάμ πλατεία, βρίσκεται στο μέσο της καθημερινής διαδρομής που έκανε ο Αναγνωστάκης από το σπίτι στο σχολείο.

Συμπτωματικά, η συγκεκριμένη γωνία (πλατεία επ’ ουδενί δεν τη λες) βρίσκεται στο μέσο και των δικών μου καθημερινών διαδρομών αλλά και του Μήτσου του Γαλατά που τράβηξε τις φωτογραφίες και όταν τις προάλλες είδαμε κάτι έργα ανάπλασης (δηλαδή κάτι λακκούβες) το πρώτο που σκεφτήκαμε -καθότι δεν γνωρίζαμε το λόγο- ήταν ότι κάνα τσιπουράδικο θα ανοίξει σε αυτή τη γωνία (επιμένω πως πρόκειται για γωνία και ουχί για πλατεία, αλλά τέλος πάντων).



Και δεν λέω, καλώς να τον τιμήσουμε τον ποιητή και να δώσουμε το όνομά του σε δρόμους, γωνίες και πλατείες -άλλωστε όπως γράφει και ο ίδιος ο ποιητής στο ποίημά του «Τώρα μιλώ πάλι» σε μια χαριτωμένα ειρωνική σύμπτωση:

Πέρασαν πια οι καταδικασμένες μέρες ανοίξαν τα παράθυρα
Χαρούμενοι οι οδοκαθαριστές σαρώνουν στους δρόμους τα σκουπίδια
Αρχισε πάλι η ζωή, οι εγγραφές στους συλλόγους και τα ινστιτούτα
Οι αγκαλιασμένοι έφηβοι στις πλατείες, τα ακατάλληλα έργα στους κινηματογράφους
Οι αγγελίες στις εφημερίδες· πέρασε πια η κακή αποκριά
Οι προσωπίδες κάηκαν τα παλιά ονόματα λησμονήθηκαν
Και το δημοτικό συμβούλιο συνεδριάζει για τη μετονομασία των οδών. 

Μόνο που κάποιοι κακεντρεχείς, σαν του λόγου μου, βλέπουν ανέκαθεν με δυσπιστία τέτοιες κινήσεις θεωρώντας πως το σύστημα ενσωματώνει οτιδήποτε θεωρεί επικίνδυνο καθιστώντας το στην ουσία ακίνδυνο. Μακάρι όλες αυτές οι τιμές για τον Αναγνωστάκη να μην είναι μόνο αφορμές για φωτογραφικά ενσταντανέ και χειραψίες διαφόρων επωνύμων Θεσσαλονικέων που συγκροτούν τα διάφορα παρεάκια της πόλης με τις σχετικές βολικές ευαισθησίες, αλλά να είναι μια αφορμή για να διαβάσουμε (ξανά) όλοι και πρωτίστως οι πνευματικοί άνθρωποι της εποχής το έργο του.

Όχι μόνο την «Αφιέρωση», που θα υπάρχει στην πλακέτα η οποία θα στηθεί στη γωνία Μανώλη Αναγνωστάκη (Για τους ερωτευμένους που παντρεύτηκαν/ Για το σπίτι που χτίστηκε/ Για τα παιδάκια που μεγάλωσαν/ Για τα πλοία που άραξαν/ Για τη μάχη που κερδήθηκε/ Για τον άσωτο που επέστρεψε/ Για όλα όσα τέλειωσαν χωρίς ελπίδα πια) ούτε μόνο το γνωστό «Επιτύμβιον» για το Λαυρέντη (εγώ που μόνο το ‘ξερα τι κάθαρμα ήσουν), αλλά και την «Απολογία Νομοταγούς», που βρίσκεται ακριβώς στη διπλανή σελίδα της συλλογής από τις εκδ. Νεφέλη «Μανόλης Αναγνωστάκης – Τα ποιήματα 1941-1971» και όπου μεταξύ άλλων υπάρχουν οι στίχοι:

Γράφω ποιήματα μέσα στα πλαίσια που ορίζουν οι υπεύθυνες υπηρεσίες […]
Που παρακάμπτουν επιμελώς τα λεγόμενα φλέγοντα γεγονότα […]
Αποστρέφομαι τετριμμένες εκφράσεις όπως: σαπίλα ή καθάρματα ή πουλημένοι […]
Γράφω ποιήματα που δεν στρέφονται κατά της καθεστηκυίας τάξεως