Ποιο τραγούδι της Ελπίδας να σου παίξω, Αλέξη Τσίπρα;
Αλέξη εσύ σουπερστάρ; Ή στην ντισκοτέκ, στην παλιά ντισκοτέκ; Ένα από τα δύο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για τίτλος του κειμένου της σημερινής συγκέντρωσης του ΣΥΡΙΖΑ με ομιλητή τον Αλέξη Τσίπρα στο Παλαί ντε Σπορ της Θεσσαλονίκης. Διάλεξε και βάλε όποιον θες.
Το 1981 ήμουν τριών ετών. Δεν τη θυμάμαι την Αλλαγή. Την έζησα αλλά δεν τη θυμάμαι. Πλέον, στα 37 μου, αντί αλλαγής, ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται ελπίδα, μετά από πέντε χρόνια κοινωνικής απελπισίας. Η ελπίδα -προσπαθώ να θυμηθώ ποιος το έχει πει- είναι το μεγαλύτερο δώρο του κομμουνισμού στον άνθρωπο. Ομως ο ΣΥΡΙΖΑ –προφανώς- δεν είναι κομμουνιστικό κόμμα. Ισως να μην είναι καν πια ριζοσπαστικό, εφόσον έχει μπει στη λογική της διακυβέρνησης, της διαχείρισης, της εξουσίας. Μένει να φανεί αν θα αποδειχθεί αντάξιος των ελπίδων, των προσδοκιών, που η κοινωνία έχει εναποθέσει σε αυτόν. Εάν κι εφόσον νικήσει στις εκλογές, βεβαίως, εάν και εφόσον είναι αυτοδύναμος ή καταφέρει να σχηματίσει κάποια κυβέρνηση συνεργασίας.
Άλλαξε πολύ, πάρα πολύ ο ΣΥΡΙΖΑ για να φτάσει στο σημείο να γίνει ένα κόμμα εξουσίας. Δεν είχε άλλη επιλογή μάλλον. Πλέον δίνει την εντύπωση –άγνωστο αν αυτή η εντύπωση ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα- ότι ξέρει τι κάνει, ότι διαθέτει την οργάνωση και τη δομή για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις, παρά τις περιστασιακές παλινωδίες.
Οι κερκίδες του Παλαί γέμισαν. Πολύς κόσμος. Πολύχρωμος. Χαρούμενος. Αισιόδοξος. Ατμόσφαιρα νίκης. Εκπρόσωποι κινημάτων πολλοί. Υπήρχε μια έγνοια να γεμίσει μέχρι και η τελευταία κερκίδα, να μην πιάσει η κάμερα άδεια καθίσματα.
Γιατί γίνονται άραγε αυτές οι συγκεντρώσεις; Εχουν κάτι να προσφέρουν πέραν της καταμέτρησης των δυνάμεων, της δημιουργίας εντυπώσεων, πέραν του θεαθήναι; Πέραν του να δείξουμε το μπόι μας στους αντιπάλους;
Γιατί, κακά τα ψέματα, η εμφάνιση του Τσίπρα, η είσοδος, τα πρώτα του λεπτά στο βήμα και τα πρώτα λεπτά της ομιλίας του, ήταν ενός ροκ σταρ. Αγκαλιές, χειροκροτήματα με τον κόσμο, χαμόγελα. Και τα πρώτα λόγια, μια ευχάριστη συνθηματολογία και τσιτάτα, κάποια απ’ αυτά αναντίρρητα όμορφα, όπως το «να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση». Και τα γνωστά συνθήματα από τους συριζαίους:«Ηρθε η ώρα της ανατροπής, ήρθε η ώρα της αριστεράς, η ιστορία γράφεται με ανυπακοή» και τα λοιπά και ταλιμπάν.
Ο Αλέξης Τσίπρας, καλός. Ως εικόνα. Ως φαίνεσθαι. Δεν ξέρω για την ουσία, για το είναι. Αλλά τις εντυπώσεις εκεί πάνω τις κερδίζει. Ξέρει τι να πει για να ικανοποιήσει το πλήθος. Ο ενθουσιασμός του πλήθους, μεταδοτικός. Στους περισσότερους, πλην κάτι κυνικών και σκεπτικιστών, όπως εγώ.
Ξεκινά αναφερόμενος στα κινήματα, στα ανοιχτά μέτωπα του αγώνα: Νερό, περιβάλλον, ΕΡΤ3, σχολικοί φύλακες, Χαλκιδική. Δεν θα σώσω εγώ τις Σκουριές, απαντά σε σχετικό σύνθημα, εσείς τις σώσατε με τους αγώνες σας. Από την άλλη, όμως, στις ελπίδες που έχει εναποθέσει απάνω του ο λαός, ο ίδιος ο Τσίπρας απαντά «ο λαός θα βάλει ένα τέλος σε όλα». Πώς; Μα με τη λογική της ανάθεσης. Με την ψήφο του στις εκλογές. Αυτό εννοεί. Αρκεί όμως αυτή η ανάθεση να τα αλλάξει όλα;
Κι εκεί με προλαβαίνει: Δεν έχουμε μαγικό ραβδί, σπεύδει να διευκρινίσει. Δεν υποσχόμαστε επαναφορά όσων κατέστρεψαν οι άλλοι. Αναφέρεται στο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, το οποίο λέει πως είναι κοστολογημένο, με δικούς μας πόρους, η υλοποίηση του οποίου δεν εξαρτάται από τη διαπραγμάτευση: Ζωή και όχι απλή επιβίωση, εγγύηση της αξιοπρέπειας, κατώτατος μισθός 751 ευρώ, επαναφορά συλλογικών συμβάσεων εργασίας, εγγύηση των καταθέσεων, των συντάξεων, κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη, δίκαιη φορολογία, αφορολόγητο στα 12.000 ευρώ, κατάργηση ΕΝΦΙΑ, αντικατάστασή του από τον φόρο μεγάλης ακίνητης περιουσίας.
Εμείς είμαστε με το 99% του λαού, λέει. Το 1%, αυτοί που πρέπει να μας φοβούνται, είναι οι λαθρέμποροι και οι φοροφυγάδες, είναι 30 οικογένειες σε όλη τη χώρα, τα συμφέροντα των οποίων εξυπηρετούσαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, χωρίς καν αυτό να απαιτείται από τα μνημόνια, επέβαλαν τα σκληρότερα μέτρα υπέρ αυτών, λέει, χωρίς καν να απαιτείται από τα μνημόνια – οι προηγούμενες κυβερνήσεις, με δική τους πρωτοβουλία, όπως άλλωστε ανέφερε και ο πρόεδρος του κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς. Εμείς, τονίζει ο Αλέξης Τσίπρας, δεν είμαστε κατεστημένοι, δεν είμαστε διαπλεκόμενοι, όπως οι προηγούμενοι, δεν είμαστε άλλωστε και τόσο φίλοι με κανέναν ιδιοκτήτη ΜΜΕ, στο άναρχο τοπίο των οποίων δεσμεύεται να βάλει τάξη.
Γενικά, όλοι κάτι θέλουν από τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Ολοι κάτι τού ζητούν να διορθώσει. Κι αυτός δεσμεύεται για πολλά απ’ αυτά. Κι είναι ένας κίνδυνος αυτός: ότι θα βρεθεί ενώπιον των υποσχέσεών του την επόμενη μέρα. Εφόσον γίνει κυβέρνηση.
Δεν ένιωσα καμιά ελπίδα να έρχεται. Αλλά είμαι γενικά απαισιόδοξος άνθρωπος.
Φωτογραφίες και βίντεο Μήτσος ο Γαλατάς
January 21, 2015 - 1:45 am
Ωραία η περιγραφή της ομιλίας, αλλά άσκοπη. Έχουμε αυτιά. Η μόνη πληροφορία που μας δίνεις είναι ότι είσαι απαισιόδοξος. Οκ. Η απαισιοδοξία είναι νοητική κατάσταση όχι ψυχική.
Πες μας τι βοήθεια χρειάζεσαι για να ανακάμψεις.
January 21, 2015 - 2:08 am
Να ανακάμψω; Γιατί; Κατά τ’ άλλα, ευχαριστώ.
January 21, 2015 - 10:49 am
Αυτιά έχουμε όλοι, αλλά δεν ήμασταν όλοι εκεί, οπότε χρησιμη η παρουσιαση της ομιλιας.
January 21, 2015 - 10:54 am
Όλοι έχουμε αυτιά, αλλά δεν ήμασταν όλοι εκεί, οπότε χρήσιμη η παρουσίαση της ομιλίας.
Κατα τα αλλα, προσωπικά, εκτός που δε νιώθω καμία ελπίδα να έρχεται, με πιάνει και μια θλίψη με όλη αυτή την πασοκίλα…