Πορεία για τα 71 χρόνια της πρώτης αποστολής στο Αουσβιτς. Ποιός θα το περίμενε…

Στις 27 Ιανουαρίου ανέβηκε μια φωτογραφία του Δημάρχου Μπουτάρη με την κιππά, (το καπελάκι που υποτίθεται όλοι φοράμε από σεβασμό σε εβραϊκές θρησκευτικές εκδηλώσεις – όπως ακριβώς βγάζουμε το καπέλο στις χριστιανικές). Είχα σχολιάσει τότε οτι καλά θα κάνουμε να την κατεβάσουμε για να μας πιστεύουν τα παιδιά μας οτι συνεβη, γιατί δε το κόβω να ξαναδούμε δήμαρχο Θεσσαλονίκης να τολμά να κάνει αυτό που αρνήθηκε να κάνει ο ίδιος ο Πρωθυπουργός μέσα στο Μνημείο του Ολοκαυτώματος στο Ισραήλ.

Ο Μπουτάρης σίγουρα δεν πέτυχε σε όλα και όπως ο argos θα έλεγε, περισσότερο μιλούσε παρά μασούσε. Ομως δε μπορεί κανείς να μείνει εντυπωσιασμένος το πώς κατάφερε να κάνει πράγματα που φαινόντουσαν αδύνατα 3 χρόνια πριν. Ενα από αυτά ήταν η ενσωμάτωση της δολοφονίας 50 και πλεον χιλιάδων θεσσαλονικέων στην θεσμική μνήμη του Δήμου. Ενα θέμα το οποίο δεν είναι απλά μια ανοικτή υπόθεση  σε επίπεδο ηθικού χρέους αλλά μια μολυσμένη πληγή η οποία μόνο τα τελευταία 3 χρόνια έχει αρχίσει να αντιμετωπίζεται.

Οταν ο σαλονικιός ιστορικός/συγγραφέας Ιάκωβος Σιμπή είχε την ιδέα της πορείας πέρσι, κανείς δε θα περίμενε οτι θα επαναλαμβάνονταν. Αλλωστε πέρσι ήταν ειδική περίπτωση: είχε έρθει ο Πρωθυπουργός Σαμαράς στην Συναγωγή Μοναστηριωτών στην οδό Συγγρού την στιγμή που η Χρυσή Αυγή απειλούσε την διεθνή νομιμοποίηση της κυβέρνησης του, με το σύνολο της ηγεσίας του Παγκόσμιου Εβραϊσμού να επιλέγει συγκεκριμένα τη Θεσσαλονίκη και όχι την Αθήνα για την τακτική συνεδρίαση του. Φέτος ούτε υπήρχαν τα κονδύλια, μέσα στην ίδια του την Παράταξη υπάρχουν άνθρωποι εχθρικοί στο θέμα της μνήμης του Ολοκαυτώματος και σίγουρα θα έλειπε η μεγαλοπρέπεια της περασμένης χρονιάς.

Φέτος

Και όμως και φέτος χάρη στην στήριξη του Δημάρχου, την ανέλπιστα ομόφωνη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου και την δουλειά της Ελένης Χοντολίδου βρεθήκαμε την Κυριακή 16 Μαρτίου για να κάνουμε το 1 χιλιόμετρο και κάτι μεταξύ πλατείας Ελευθερίας και τον παλιό Σιδηροδρομικό Σταθμό. Είχε προηγηθεί μια εκδήλωση στο Γαλλικό Ινστιτούτο με ομιλίες, μουσική από την χορωδία της Κοινότητας, το μουσικό σύνολο Κώδιξ ensemble και οι Κ.Παπάζογλου, Ε.Καλούδης, Μ.Βουλογιάννη, Κ.Δημοπούλου . Μεταξύ των ομιλητών ήταν η Φραγκίσκη Αμπατζοπούλου της οποίας το βιβλίο “Ο Αλλος εν διωγμώ” είναι ίσως το καλύτερο βιβλίο πάνω στον ελληνικό αντισημιτισμό.

Δεν μπόρεσα να πάω αν και οι απεσταλμένοι του thess ανέφεραν οτι η αίθουσα ήταν ασφυκτικά γεμάτη και άνετα θα μπορούσε να είχαν επιλέξει ένα υπερδιπλάσια μεγαλύτερο χώρο. Ο ίδιος ο Μπουτάρης δεν ήταν εκεί γιατί ήταν άρρωστος και ήταν κρίμα γιατί ο λόγος του ήταν ο καλύτερος λόγος εκλεγμένου έλληνα χριστιανού αξιωματούχου που έχω διαβάσει ποτέ. Δε ξέρω ποιος τον έγραψε αλλά ήταν ένας λόγος από έναν άνθρωπο που κατέχει το μέγεθος του συσσωρευμένου πύου που κληροδότησε το προηγούμενο πολιτικό προσωπικό και επιθυμεί και να το εξαφανίσει. Πραγματικά συγχαρητήρια στον Δήμαρχο για το θάρρος του.

Οχι ακριβώς λαοθάλασσα

Η πορεία ήταν αντικείμενο πολλών συζητήσεων ανάμεσα στα μέλη της τοπικής εβραϊκής κοινότητας τις προηγούμενες μέρες. Θα κατάφερνε να μάζευε τουλάχιστον τόσο κόσμο όσο πέρσι; Πολλοί ήταν αισιόδοξοι – εγώ όχι και δυστυχώς επαληθεύτηκα. Ο καιρός ήταν εξαιρετικός αλλά καθώς πλησίαζα το Μέγαρο Στάιν για να συναντηθώ στο προκαθορισμένο ραντεβού με μέλη των ομάδων του Facebook Παλιές Φωτογραφίες της Θεσσαλονίκης και Αγνωστη Θεσσαλονίκη συνειδητοποιούσα οτι η πλατεία είχε λιγότερο κόσμο σε σχέση με πέρσι. Αν πέρσι μιλούσαμε για 1500 άτομα, φέτος είχαμε 600 με 900 άτομα από τους οποίους αναμενόμενα ένα πολύ μεγάλο μέρος ήταν εβραίοι από την τοπική κοινότητα.

Κάποιος στα γραφεία της Χρυσής Αυγής, (πάνω αριστερά), θα άφριζε με αυτή την εικόνα

Βέβαια η εντύπωση που είχα είναι οτι αυτοί που ήρθαν ήταν συνειδητοποιημένοι – πάρα πολλοί ήρθανε με τα παιδιά τους. Προφανέστατα ξεχώριζαν οι μικροί πρόσκοποι και οι Ρομά πού είχαν οργανωθεί από τον Δήμο στις ομάδες Ξηροκρήνης και Μέγας Αλέξανδρος, (σημειωτέον δεν έχουμε την πιο παραμικρή ιδέα αν αργότερα οι Ρομά της πόλης καταδιώχθησαν ή όχι από τους Γερμανούς – εντυπωσιακό κενό). Από οργανωμένες ομάδες μόνο η Ανοιχτή Πόλη του Μηταφίδη είχε παρουσία και προφανώς η Πρωτοβουλία ως δημοτικοί αξιωματούχοι, (σημειώνω μόνο την απουσία του αντιδημάρχου Κουράκη που ακούγοντας τις ομιλίες ίσως θα κέρδιζε σε γνώσεις για το Ολοκαύτωμα – το έχει ανάγκη αν κρίνω από την πλ.Ελευθερίας).  Ο Μπουτάρης έλειπε λόγω του πυρετού αλλά δε νομίζω οτι κανείς μπορεί να το κρατήσει στα μειον. Τώρα μπορεί να κάνω και λάθος μόνο τον Τζιτζικώστα και τον Γκιουλέκα είδα να εμφανίζεται στις κάμερες πριν ξεκινήσει η πορεία. Αντίθετα ο υποψήφιος Δήμαρχος Χρήστος Μάτης ήταν εκεί όπως με συνέπεια συνηθίζει, η υποψήφια περιφερειάρχης Νιόβη Παυλίδου και ατομικά μέλη συλλογικοτήτων όπως  από τo περιοδικό 0151 με το σαλονικιώτικο όνομα. Ξέχασα: υπήρχε και η Αριστερή Πτερυγα του Λαφαζάνη για να μοιράσει φυλλάδια για δική της εκδήλωση και να πουλήσει καμιά εφημερίδα – πάλι καλά που δεν έκοβε και κουπόνια. Δε πειράζει, τουλάχιστον είναι ειλικρινείς για το πόσο γραμμένο έχουν το Ολοκαύτωμα.

Εμφανώς περισσότεροι

Με πολλά παιδικά καροτσάκια, έντονη παρουσία της Αστυνομίας που συνόδευε με μια διμοιρία των ΜΑΤ εν πλήρη εξαρτήση την πορεία και πολλές χαιρετούρες μιας και οι περισσότεροι ψιλογνωριζόμασταν ξεκινήσαμε από την πλατεία Ελευθερίας και καταλήξαμε στον Σιδηροδρομικό Σταθμό.

Εκεί μετά από τους απαραίτητους λόγους των επισήμων πήρε τον λόγο ο Τριαντάφυλλος Μηταφίδης που αν μη τι άλλο κάποιος οφείλει να του αναγνωρίσει σταθερή στάση και όχι ευκαιριακό ενδιαφέρον, (διαβάστε την εδώ). Χειροκροτήματα, κατάθεση των λουλουδιών που μοίραζαν στην είσοδο του σταθμού στις ράγες και πολλές φωτογραφίες. Επιστρέψαμε με τα λεωφορεία του ΟΑΣΘ που περίμεναν να μας επιστρέψουν στην πλ.Ελευθερίας.

 Επίλογος

Δε μπορώ παρά να είμαι ικανοποιημένος από την ίδια την ύπαρξη της πορείας. Οταν πριν 5 χρόνια χρειάζονταν ολόκληρη διαπραγμάτευση με την Ασφάλεια για το _αν_ θα έκανε η Χορωδία της ΙΚΘ μια δημόσια εμφάνιση, τώρα η μισή και πλεον Κοινότητα κατεβαίνει στο δρόμο.

Δυστυχώς όμως κατεβαίνει μόνη.

Συνειδητοποιώ οτι υπάρχει μια ισχυρή μειοψηφία Χριστιανών που τολμάει και συνειδητοποιημένα κάνει κτήμα τους το Ολοκαύτωμα. Αλλά είναι λίγοι – θα μπορούσα να ισχυριστώ απελπιστικά λίγοι – μιας και με εντυπωσιάζει η απουσία του αντιφασιστικού χώρου. Δεν είμαι οργανικά μέλος του αλλά είμαι κοντά στον χώρο και μπορώ να πω οτι οι αναφορές στην πορεία απουσίαζαν ή στην καλύτερη περίπτωση πνίγονταν ανάμεσα σε άλλα νέα. Ισως θα έπρεπε να υπάρξει μια ριζική αναθεώρηση των προτεραιοτήτων τους όταν δείχνουν περισσότερο ενδιαφέρον για τις μειονότητες της Ουκρανίας από ότι τις μειονότητες στην Ελλάδα. Δεν είναι εντύπωση μου: φέτος αγόρασα την ατζέντα του Μικρόπολις για να συνειδητοποιήσω οτι την 27 Ιανουαρίου θυμόμαστε την ήττα των ΗΠΑ στο Βιετνάμ και όχι η απελευθέρωση ελάχιστων επιζώντων σαλονικιών στο Αουσβιτς.

Οπότε δε μένει τι να πω παρά: “ποιός το περίμενε… “. Συγχαρητήρια στους διοργανωτές, στον Μπουτάρη, στον Μηταφίδη, σε αυτούς τους λίγους τολμηρούς συμπολίτες μας που τολμούν να μεταφράζουν σε πράξεις την αλληλεγγύη και ας ελπίσουμε οτι κάποια στιγμή να γίνουμε πολλοί. Γιατί όλοι εμείς που συμμετείχαμε – Εβραίοι και Χριστιανοί – μπορεί να αισθανόμασταν πολλοί αλλά ήμασταν λιγότεροι από την πρώτη αποστολή για το Αουσβιτς. Ολοι μας θα μπορούσαμε να είχαμε χωρέσει στα βαγόνια εκείνου του πρώτου τρένου. Και όλοι μπορεί να χωρέσουμε αν τους το επιτρέψουμε.