Επ, τι γίνεται εδώ;

Παρακολουθώ εδώ και μερικές εβδομάδες, χρονικά θα το τοποθετούσα από την στιγμή της ανακοίνωσης των εσωκομματικών εκλογών στο ΠΑΣΟΚ με μοναδικό υποψήφιο τον Βενιζέλο καθώς και την εποχή της αναδιατάξεις των «πολιτικών» δυνάμεων στην χώρα στην προσπάθειά τους να πάρουν καλή θέση στην «γραμμή εκκίνησης της Νέας Ελλάδας». Η επίθεση αν και ήταν πρωτοφανής ήταν απόλυτα δικαιολογημένη.
Τοποθετώ την χρονική στιγμή πολιτικά και όχι με έννοιες χρόνου γιατί τα θέματα που χρησιμοποιήθηκαν για την επίθεση δεν ήταν καινούργια. Ορισμένα μάλιστα ήταν πολύ παλιά, πριν ακόμα από τις δημοτικές εκλογές.

Η αρχή έγινε με το Αλλατίνη. Δημοσίευμα της Μακεδονίας της Κυριακής εκθέτει τον Δήμαρχο και ειδικά τον Αντιδήμαρχο Οικονομικών τον Χασδάι Καπόν. Ακολουθεί, στην συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου  η αγόρευση του Χρήστου Μάτη, η οποία είναι καταπέλτης και στην οποία ο Μπουτάρης, αν και υποσχέθηκε να απαντήσει έφαγε τον περισσότερο χρόνο του προσπαθώντας να εκνευρίσει το pet του τον Ερωτόκριτο Θεοτοκάτο και τελικά αναγκάστηκε να πει ότι ο Χασδάι Καπόν παραμένει στην θέση του, αν και έθεσε την παραίτησή του στην διάθεση του Μπουτάρη, αλλά δεν θα λάβει μέρος σε καμία διαπραγμάτευση που έχει να κάνει με το Αλλατίνη. Ενδιάμεσα υπήρξε μια αναταραχή στην παράταξη του Μπουτάρη, στην Πρωτοβουλία (1, 2, 3, 4), όπου φάνηκαν αρκετές από τις αδυναμίες του σχήματος που πίστευε ότι με τα λόγια μπορεί να διοικήσει διαφορετικά από τον πολυχρονεμένο προκάτοχο του Μπουτάρη. Επίσης φάνηκε και η εσωτερική κόντρα των ιδρυτικών στελεχών της Πρωτοβουλίας με τον αντιδήμαρχο οικονομικών στελέχη που στην αρχική κόντρα του Debate στήριξαν τον Καπόν με δήλωσή τους που αναφέρεται στο αρχικό άρθρο της Μακεδονίας. Τι ακριβώς άλλαξε σε 1,5 χρόνο;

Στην πορεία τέθηκε πάλι από τον Μάτη το θέμα των τραπεζοκαθισμάτων στην Αριστοτέλους και των προστίμων που διευθετούνται με παγίωση της χαοτικής κατάστασης στην Αριστοτέλους, ενώ το Σάββατο, το γνωστό φιλοπαπαγεωργοπουλικό και Ψωμιαδιακό blog taxalia επιτέθηκε στον Μπουτάρη μέσω του Νίκου Στεφανίδη της Γαία Live και των προστίμων που του χαρίζει «ο φίλος του Μπουτάρης», για να πάρει οργισμένη απάντηση από τον ίδιο τον Στεφανίδη

Στην προηγούμενη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου που δυστυχώς δεν μπόρεσα να παρακολουθήσω, μια και δεν υπάρχει streaming, ο Μάτης επιτέθηκε για ακόμη μια φορά στον Χασδάι Καπόν σε ότι αφορά με τις απευθείας αναθέσεις του Δήμου για το 2011.

Τι συμβαίνει όμως στην πραγματικότητα; Γιατί αυτές οι επιθέσεις περίπου ένα χρόνο πριν τις επόμενες δημοτικές εκλογές; Να εξηγηθώ για ποιο λόγο το ρωτάω. Η υπόθεση του Αλλατίνη είναι μια υπόθεση που χρονίζει, αυτό είναι γνωστό. Αυτό όμως που είναι επίσης γνωστό είναι ότι το θέμα ειδικά για την εμπλοκή του Καπόν είχε τεθεί στο debate της εφημερίδας «Μακεδονία» παραμονές δημοτικών εκλογών, από τον Μάτη.

Θέμα το οποίο ο Μπουτάρης δεν απάντησε, εστιάζοντας στο άλλο όνομα που είχε αναφέρει ο Μάτης, στον Μάνο.

 

Χρειάστηκε να περάσει περίπου 1,5 χρόνος για να ξανατεθεί το θέμα. Οι περισσότεροι θα πούνε ότι τέθηκε τώρα επειδή το Παπακωσταντίνου και το υπουργείο του το θέσανε, όμως επί ενάμιση χρόνο δεν έπαψε να υπάρχει το ίδιο ασυμβίβαστο για το οποίο κατηγορήθηκε ο Καπόν από την εφημερίδα αλλά και τον Μάτη.

Η επίθεση σε ότι αφορά τις απευθείας αναθέσεις είναι απόλυτα δικαιολογημένη αλλά την βρίσκω ελαφρά καθυστερημένη κυρίως από την πλευρά της εφημερίδας. Οι αναθέσεις γίνονταν καθ’ όλο το 2011 και ο καλύτερος χρόνος νομίζω, θα ήταν όσο γίνονταν οι αναθέσεις και όχι αφού τελειώσανε και δοθήκαν, πιθανόν, σε υμετέρους η δουλειά. Μιλώντας με τον Χρήστο Μάτη, μέσω Internet μου είπε ότι το έθεσε το θέμα τώρα μια και τώρα πήρε τα στοιχεία από τον Δήμο τα οποία τα ζητούσε επίμονα από το ’11. Θα έλεγα λοιπόν ότι έχουμε περισσότερα και πιο σοβαρά προβλήματα από ότι οι ίδιες οι αναθέσεις και αυτά έχουν να κάνουν με την διαφάνεια με την οποία λειτουργεί ο Δήμος και για το οποίο έχει γράψει ο Thanosk στο thess.

Με τα παραπάνω δεν θέλω ούτε την εφημερίδα αλλά ούτε τον Μάτη να κατηγορήσω, όχι επειδή έχω δουλέψει στην «Μακεδονία» ή επειδή ο Μάτης είναι φίλος μου, αλλά γιατί αυτοί κάνανε αυτό που έπρεπε ούτως ή άλλως να κάνουνε και μάλιστα αρκετά δυναμικά όπως οφείλουν. Αυτό που προσπαθώ να καταλάβω χωρίς να γίνομαι κακοπροαίρετος, είναι αν οι επιτιθέμενοι εκμεταλλεύονται τον χρόνο των επιθέσεων για σκοπούς πέρα από τους θεσμικούς τους ή αν η διοίκηση του Δήμου εκμεταλλεύεται το κενό που δημιουργείται σε αυτή την προεκλογική περίοδο ουσιαστικής ακυβερνησίας και προσπαθεί να περάσει αποφάσεις και έργα που δεν εξυπηρετούν απαραίτητα τον Δήμο αλλά ίσως τρίτα πρόσωπα. Όσο περνά ο καιρός τόσο οι ενδείξεις πληθαίνουν προς την δεύτερη υπόθεση.

Όραμα οεεεοοο

Μου κάνει όμως ιδιαίτερη εντύπωση η έλλειψη οράματος από την πλειοψηφία του δημοτικού Συμβουλίου και κυρίως από την κυβερνώσα παράταξη. Δεν σημαίνει ότι δεν ενδιαφέρονται για την πόλη, απλά δεν έχουν ξεπεράσει το παλιό, αυτό που μας έφερε εδώ.

Η παράταξη του Μπουτάρη, στηριζόμενη στην προσωπικότητα του αρχηγού της πίστεψε ότι είχε την δυνατότητα να διοικήσει, έταξε πολλά αγνοώντας το σύστημα Παπαγεωργόπουλου που είχε εγκαθιδρυθεί τα τελευταία 12 χρόνια κα που εν πολλοίς ήταν η συνέχεια της 24ετίας της δεξιάς στην πόλη. Έχοντας αντιληφθεί ακριβώς αυτό, κατά την διάρκεια των εκλογών είχα δηλώσει επανειλημμένα ότι παρ’ ότι  θεωρούσα τον Μπουτάρη καθαρό άνθρωπο και πιο κοντά σε μένα, δεν πίστευα ποτέ ότι θα αποτελούσε τίποτα παραπάνω από μια παρένθεση σε ένα ακόμα πιο συντηρητικό μέλλον μια και «Στις εκλογές ψηφίζουμε βάσει προγραμματικών θέσεων και με τα υπόλοιπα. Προγραμματικές θέσεις απόκτησε ο Μπουτάρης την τελευταία βδομάδα παρ’ ότι είχε παράταξη 4 χρόνια»

Στους έξι πρώτους μήνες φάνηκε η αδυναμία διοίκησης που σε αρκετά θέματα – κλειδιά συνεχίζει να υπάρχει, όπως στα απορρίμματα και κυρίως στην κοινωνική πολιτική. Η λογική των εθελοντών σε μια περίοδο που η πόλη μαστίζεται από την ανεργία μόνο αστεία μπορεί να θεωρηθεί, ιδίως σε κινήσεις εντυπωσιασμού όπως οι διεκδικήσεις διαφόρων πρωτευουσών. Ενώ δεν ενοχλούν σε τίποτα, δεν μπορώ να αντιληφθώ σε τι ακριβώς βοηθάνε. Η πόλη δεν αλλάζει μόνο από μια φιέστα on-off. Μια πρωτεύουσα νέων είναι ότι καλύτερο σε μια πόλη που φροντίζει τους νέους της. Ας μιλήσουμε λοιπόν για την ανεργία των νέων της Θεσσαλονίκης, ας μιλήσουμε για τους χώρους έκφρασης των νέων της Θεσσαλονίκης, ας μιλήσουμε για το όραμα των νέων της πόλης. Διεκδίκησε η πόλη έναν θεσμό για το 2014 και τον πήρε. Τι έχει κάνει στα πλαίσια αυτού του θεσμού από τον μήνα που της ανατέθηκε; Τίποτα; Περιμένει το 2014; Αυτό δεν είναι όραμα, αυτό θυμίζει περισσότερο το «Περιμένοντας τον Γκοντό». Δεν έρχεται ποτέ.

Η πράσινη πρωτεύουσα εξακολουθεί να είναι ακόμη μια διεκδίκηση σε μια πόλη που τα δένδρα στον δρόμο είναι το πράσινο που έχουμε να επιδείξουμε. Σε έναν Δήμο με 2 πάρκα ουσιαστικά, στο πεδίο του Άρεως και στην Νέα Ελβετία. Με ανακοινώσεις υπογραφής μνημονίων και έργων που ΘΑ κάνουμε δεν γινόμαστε αυτόματα πράσινοι. Ιδίως όταν έχουμε να συγκριθούμε με πόλεις όπου δεν είχαν την αντιπαροχή του Καραμανλή σαν βασικό τους νόμο. Πάλι καλά που δεν φτάσαμε στο σημείο να διεκδικούμε και την Πρωτεύουσα κοινωνικής πολιτικής του 2014…
Δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο δεν υπάρχει κάποιος με ένα όραμα λίγο μεγαλύτερο από το απλό επικοινωνιακό.

Στο μέρος που βρίσκομαι τώρα δεν υπάρχουν αγάλματα και προτομές πολιτικών ανδρών, υπάρχει απλά ανάγλυφη η κεφαλή ενός δημάρχου τους, ο οποίος κάποια στιγμή τέλη 1800 αν δεν κάνω λάθος κατάφερε να πείσει κάποιους επιχειρηματίες και κάνανε ένα εργοστάσιο επεξεργασίας ρέγκας στην πόλη δίνοντας δουλειά σε πάρα πολύ κόσμο.

Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Μπουτάρης θα πρέπει να κάνει εργοστάσιο ρέγκας αλλά θα μπορούσε να υποστηρίξει τις προσπάθειες που κάνει για τον τουρισμό με σχέδιο και με έναν ορίζοντα που θα ξεπερνά την θητεία του. Θα μπορούσε π.χ. να αγοράσει σαν δήμος το Αλλατίνι με την ελάχιστη δυνατή τιμή, μια και όπως έχει γράψει στην Μακεδονία και ο Δημήτρης Παπάζογλου (το δεύτερο άρθρο στο ίδιο Link), έχει χαμηλότερη αξία από αυτή που προσπαθούν να το πουλήσουν και να συνεταιριστεί με την ισραηλίτικη κοινότητα προκειμένου να κάνουν ένα μουσείο ολοκαυτώματος, έτσι ώστε οι ισραηλινοί/εβραίοι που θέλει να φέρει στην πόλη η δημοτική αρχή να έχουν κάπου να πάνε. Το μουσείο θα μπορούσε να αποτελέσει πηγή εσόδων και για τον Δήμο αλλά και για την ισραηλιτική κοινότητα της πόλης η οποία θα αναλάμβανε το κόστος κατασκευής του. Το έργο αυτό από μόνο του όχι μόνο θα έδινε δουλειά σε ανθρώπους αλλά θα είχε και ένα νόημα σε ένα σχέδιο, που σωστά μπορώ να πω ότι είδε ο Μπουτάρης, αλλά που δυστυχώς δεν το σχεδίασε καθόλου, σε ότι αφορά το κομμάτι που θα κάνει τους τουρίστες να ξαναέρθουν ή να προτείνουν την πόλη και σε άλλους.

Αντίστοιχα θα μπορούσε να γίνει ένα βιομηχανικό μουσείο στην άλλη άκρη της πόλης, στο ΦΙΞ με παρόμοιο μοντέλο, αν μπορούσε να πείσει ποτέ τους φίλους του τους βιομήχανους να βάλουν το χέρι στην τσέπη κάτι για το οποίο αμφιβάλλω μια και ακόμη και για τις μαγεμένες έπρεπε να πληρώσει μια Σαλονικιά της διασποράς. Προφανώς σε αυτά τα σχέδια ο Δήμος δεν θα είχε πουθενά το management, για να αποφύγουμε μηχανισμούς διορισμών υμετέρων.

Έρχομαι και στο τελευταίο κομμάτι του οποίου την αρχή θα κάνω εδώ αλλά η συνέχεια θα είναι σε επόμενο Post. Όλοι σαν τρελοί χαίρονται για την «επιτυχία» της φιλοξενίας της Womex, αλλά κανένας δεν πάει ένα βήμα παραπέρα. Κανένας δεν θέλει να δει τον αδιαφανή τρόπο μεθόδευσης της φιλοξενίας αλλά ταυτόχρονα κανένας δεν αναρωτιέται για το όφελος της πόλης και δεν αναφέρομαι στις 3 μέρες με τους 3000 πιθανούς επισκέπτες, γιατί αυτό είναι τελείως κοντόφθαλμο. Δεν έχουμε ξεφύγει ακόμα από την λογική ότι θυμάμαι χαίρομαι αλλά ούτε και από τον τρόπο που πολεμούσαμε τα ’21. Ξέρετε «γιούργια και όποιον πάρει ο χάρος».

Στο επόμενο Post θα αναλύσω την womex με ένα κείμενο που το παιδεύω από τον Δεκέμβριο.