Στα κορίτσια λέμε ναι (όχι λεμε στους πασόκους, όχι και στους μνημονιακούς)

Χτες, απέναντι απ’ τον Αγιο Δημήτριο, την ώρα της δοξολογίας για τη γιορτή του πολιούχου και της απελευθέρωσης της πόλης, ένας άνδρας στεκόταν σ’ ένα ψηλό πεζούλι, για να επιθεωρεί και να ενημερώνει τους συγκεντρωμένους Αγανακτισμένους (και μη) ποιος επίσημος (κυβερνητικός, μνημονιακός, κατά προτίμηση) είχε καταφτάσει προκειμένου να πέσει και το ανάλογο σύνθημα. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειές του, ήταν τόσοι οι ένστολοι και οι παρατρεχάμενοι που από ένα σημείο και μετά οι συγκεντρωμένοι αποδοκίμαζαν οποιοδήποτε μεγάλο αυτοκίνητο κατέφτανε ή αποχωρούσε. Ουκ ολίγες φορές άκουσα την ερώτηση «ποιος ήρθε; Ποιος πέρασε; Ποιον βρίζουμε;» και η απάντηση ήταν «δεν είδα, δεν ξέρω, ό,τι βλέπεις να γυαλίζει, χώστα».

Γνωρίζω πολύ καλά τι θα πουν οι ψυχραιμότεροι, περί ψυχολογίας του όχλου κτλ. Αυτά όμως είναι τα αποτελέσματα στην κοινωνική ψυχοσύνθεση της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Όταν επιφέρεις τυφλά χτυπήματα στα λαϊκά στρώματα, τυφλά δυστυχώς θα απαντήσουν κι αυτά.

Σήμερα, προ ολίγου δηλαδή (οι γραμμές αυτές γράφονται στις 12.30 το μεσημέρι)
το ραντεβού των απανταχού μπουχτισμένων είχε ανανεωθεί για τη μαθητική παρέλαση στην οδό Τσιμισκή. Χωροταξικά ο χώρος δεν ευνοούσε για διαμαρτυρία: Κάγκελα παντού και, πίσω από αυτά, μέλη της Πρωτοβουλίας της ΟΛΜΕ, αριστεριστές, Αγανακτισμένοι, μαμάδες, μικροπωλητές, μπαμπάδες, συνταξιούχες κυρίες της Μητροπόλεως με κομοδινί μαλλί και Λουή Βουητό τσάντες, μεμονωμένοι 50αρηδες υβριστές, όλοι ανάκατα, ο καθείς με τα δικά του συνθήματα, με τις δικές του ατάκες: κλέφτες, προδότες, λαμόγια, κρεμάλες, δωσίλογοι, έξω απ’ την ΕΕ και το ευρώ, τα κεφάλια στρίψτε αριστερά, χάβρα. Βάλε και τη μυρωδιά απ’ του Τερκενλή που μου ‘χε σπάσει τη μύτη, τα εμβατήρια της μπάντας παραδίπλα που μας είχαν σπάσει τα αρχίδια, το στριμωξίδι… Σε όλα αυτά προσθέστε και διάφορους απίθανους τυπάκους που βρίζανε μεμονωμένα αυτούς που διαμαρτύρονταν: οι δε καθηγητές – δημόσιοι υπάλληλοι ακούγανε τα εξ αμάξης από έναν 40αρη ακριβώς πίσω μου (βολεμένοι, όλοι διακοπές ήσασταν και τώρα που μπήκε το αυγό στον κώλο ξεσηκωθήκατε, λαμόγια, τσιράκια των βουλευτών, γαμημένοι), κάπου στο «γαμημένοι» γύρισα και του είπα πολύ ευγενικά, πεταρίζοντας τις βλεφαρίδες μου και τις τρίχες της γενειάδας μου συνάμα, «μα σας παρακαλώ κύριε, τουλάχιστον μη βρίζετε, διότι μαζί με αυτούς βρίζετε και μένα», «δεν σας βρίζω», μου απαντά «εσείς είστε ήσυχος και δεν φωνάζετε, δεν χαλάτε την παρέλαση» (πράγματι, ήμουν αφοσιωμένος να τουιτάρω) «ναι, αλλά συμφωνώ 100% μαζί τους κύριε», τα μάζεψε κι έφυγε, μια κυρία με δίνει μια σκουντιά «μπράβο, καλά του κάνατε, έφυγε», μου λέει, «εγκάθετος του ΠΑΣΟΚ ήταν», προσθέτει, «τι να σας πω» της λέω, «εγώ δεν πιστεύω σε εγκάθετους, απλώς ο κόσμος δεν εμπιστεύεται πια δυστυχώς την Αριστερά», «μα ποια Αριστερά κύριε», μου λέει, «εδώ είμαστε όλοι μαζί,  ξεπουλάνε το έθνος οι προδότες», «α, κατάλαβα» είπα μέσα μου και δεν μιλήσαμε άλλο, ούτε για πολιτική, ούτε για σεξ, ούτε για το νέο άλμπουμ των Walkabouts.

Και τελειώνει η παρέλαση (κατ’ άλλους διεκόπη, από την εισβολή της πρωτοβουλίας καθηγητών, δεν είμαι σίγουρος τι συνέβη, ήμουν απασχολημένος να τουιτάρω, κακό συνήθειο) και χυμούν τα αγανακτισμένα πλήθη προς την εξέδρα όπου φράζουν το δρόμο κάτι καπελάκηδες αστυνομικοί, φωνάζουνε όλοι μαζί για ελικόπτερα, Αργεντινές κτλ., για κουφάλες και κρεμάλες, για προδότες και λαμόγια, βρισιές, κάμερες στραμμένες προς το μέρος μας, μια μεσήλικη νοσταλγός της προηγούμενης χούντας (νόμιζε πως;) έκανε δηλώσεις στις κάμερες δηλώνοντας πόσο χρειαζόμαστε έναν καινούργιο Παπαδόπουλο, κι εγώ να έχω μείνει ενεός (να έχω μείνει μαλάκας δηλαδή) διότι όλοι ξέσπασαν και έβριζαν και διαμαρτύρονταν προς μια άδεια εξέδρα: ως δια μαγείας οι επίσημοι είχαν εξαφανιστεί από προσώπου γης.

Είχα αρχίσει να μαζεύω με το φτυάρι την απογοητευσή μου από το έδαφος και να αποχωρώ όταν τα αυτιά μου και η λογική μου δέχτηκαν την επίθεση από λίγες ατάκες ακόμα: «στα μυστικά πρωτόκολλα της Σιών», έλεγε ένας, δεν έκατσα ν’ ακούσω παραπάνω, «ξεπουλήσατε την πατρίδα», επέμενε να φωνάζει προς την άδεια εξέδρα ένα κομοδινί πολύ καθωσπρέπει μαλλί, «ναι αλλά τα μαλλιά σου εσύ τα βάφεις», της απαντούσε ένας λαϊκός κυριούλης, αυτό είναι που λέμε «άσχετο»…

Δεν άντεξα άλλο. Το έβαλα στα πόδια.

ΥΓ. Το ποστ δεν συνοδεύεται από φωτογραφίες διότι είμαι πολύ κακός φωτογράφος. Ούτε από βίντεο. Μεταφέρω απλώς την προσωπική μου μαρτυρία και όποιος θέλει με πιστεύει. Ούτε αλάθητο έχω, ούτε μπορώ να είμαι παντού και να τα βλέπω όλα. Αλλά εγώ ήμουν εκεί και μεταφέρω ό,τι είδα και κατάλαβα με το φτωχό μου το μυαλό. Τα συμπεράσματα ανήκουν σε κάτι ψύχραιμους που αφ’ υψηλού τα κρίνουν όλα διότι τα ξέρουν όλα.