Τα ΜΜΕ της πόλης

Εδώ και καιρό θέλω να γράψω για τα τεκταινόμενα στο χώρο των ΜΜΕ στην πόλη, αλλά δεν αδειάζω. Ίσως γιατί έχω τα δικά μου που με τρέχουν, ίσως γιατί είμαι τεμπέλης.

Στην πόλη αυτή έχουμε μια σειρά απίθανων μέσων που ανακυκλώνουν σχεδόν το ίδιο υλικό. Υλικό που δεν είναι πρώτης διαλογής αλλά που κατα καιρούς εμφανίζει φωτεινές εξαιρέσεις. Μιλάω πάντα για το υλικό σαν δημοσιογραφική αξία και όχι σαν ανθρώπινη. Τα ΜΜΕ που υπάρχουν στην πόλη, για όσους ζουν εδώ και δεν έχουν ασχοληθεί, είναι:

1. Το συγκρότημα της Μακεδονίας (Μακεδονία, Θεσσαλονίκη, ΣΠΟΡ του Βορρά και fm103)
2. Το συγκρότημα του Αγγελιοφόρου με Αγγελιοφόρο και ραδιοφωνικό σταθμό Rainbow,
3. η ΕΤ3 και
4. το TV100.

Από γύρω υπάρχουν μερικές εφημερίδες των 500 φύλλων όπως η Αυριανή Μακεδονίας Θεσσαλονίκης και κάποιες free press και pay press που παίζουν ένα δικό τους παιχνίδι και ακόμα πιο δίπλα τα περίφημα Χρηστιδοκάναλα, ακόμα και αν δεν ανήκουν στον Χρηστίδη και που έχουν δυστυχώς μια παρόμοια αισθητική. Επίτηδες έχω εξαιρέσει το TV Μακεδονία που ανήκει πια στον όμιλο του Αντένα και δεν το θεωρώ κανάλι της πόλης (πράγμα που δεν είναι απαραίτητα κακό).

Από τα μέσα που ανάφερα προηγουμένως, τα υγιή ήταν, μέχρι τώρα η ΕΤ3 που ζούσε από την κρατική επιχορήγηση, η TV100 που ζούσε από την δημοτική επιχορήγηση και ο Αγγελιοφόρος που άρχισε να εμφανίζει μεγάλες ζημιές τα τελευταία 2 χρόνια. Η Μακεδονία, αν ιδιοκτήτης της ήταν κάποιος επιχειρηματίας που είχε συμφέροντα μόνο στον τύπο, θα έπρεπε να είχε κλείσει από το 2001-02, αναφέρομαι βέβαια στις ζημίες που παρουσίαζε από τότε. Παρ’ όλα αυτά πέρασε από τα χέρια ενός venture capital fund, κατευθείαν στα χέρια ενός ανθρώπου. Στην πορεία πολλά τα πειράματα αλλά και τα πεταμένα λεφτά. Τελευταία σοβαρή προσπάθεια συμμαζέματος του μαγαζιού, ξεκίνησε και σταμάτησε με τον αδόκητο θάνατο του Χρήστου Κεφαλά. Οι επιλογές από εκεί και ύστερα μόνο ακόμα πιο βαθιά στον πάτο οδηγήσανε την επιχείρηση, άσχετα με τις προθέσεις. Ήδη εδώ και περίπου 2 χρόνια η μισθοδοσία καταβάλλεται με καθυστέρηση περίπου 1,5 μήνα, με εξαίρεση την τελευταία μισθοδοσία που καταβλήθηκε έγκαιρα και μάλιστα μεσούσης της απεργίας με συμμετοχή 100%… Ίσως γιατί έπρεπε να μην υπάρχει εκκρεμότητα για το δικαστήριο κατά των απεργών, που ακολούθησε στο τέλος της ίδιας βδομάδας.

Γιατί απεργούν με συνεχόμενες 48ωρες απεργίες οι δημοσιογράφοι της Μακεδονίας; Μα γιατί η εργοδοσία ήθελε να εφαρμόσει τον νόμο του Λοβέρδου βάζοντας τους δημοσιογράφους να δουλεύουν εκ περιτροπής και με το να πληρώνονται με το 50% της αμοιβής τους, σχέδιο που τελικά κατέληξε στο να τροποποιηθεί σε μια περικοπή του 19% των μισθών.  Αν θέλετε να διαβάσετε αναλυτικά το τι συνέβει δεν έχετε παρά να πάτε στο blog του Ασύνταχτου Τύπου. Εξ’ άλλου οι συγκεκριμένοι αγώνες δεν είναι αντικείμενο αυτού του post.

Το άλλο μαγαζί, ο Αγγελιοφόρος αφού έζησε τις όμορφές του στιγμές άρχισε όχι μόνο να έχει ελλείματα αλλά να χάνει και τους μετόχους του. Η τριάδα Μπόμπολας – Λαμπράκης (Ψυχάρης) – Μπακατσέλος κοντεύει να καταλήξει μόνο Μπακατσέλος μια και είναι γνωστή η διάθεση των υπολοίπων να φύγουν από το μετοχικό κεφάλαιο της εφημερίδας. Έτσι λοιπόν τις πρώτες προτάσεις για περικοπές τις έριξε στο τραπέζι η διοίκηση του Αγγελιοφόρου και τις μάζεψε για να τις προτείνει λίγο πιο μαζεμένες μετά την πρώτη 48ωρη απεργία. Εκτίμησή μου είναι ότι και στα δυο μαγαζιά θα υπάρξει μείωση μισθών, χωρίς καμία εξασφάλιση για τις θέσεις εργασίας. Από το καλοκαίρι κυκλοφορεί ένα σενάριο συγχώνευση/εξαγοράς του Αγγελιοφόρου από την Μακεδονία. Το σενάριο αυτό έχει διαψευστεί αλλά δεν παύει να είναι περίεργες οι συμπτώσεις στις κινήσεις των δυο εργοδοσιών

Η ΕΤ3 έχει άλλου είδους προβλήματα που εντάσσονται στα γενικότερα προβλήματα του δημοσίου τομέα, αναξιοκρατία, σφίξιμο στα οικονομικά και δημοσιουπαλληλική νοοτροπία σε ένα κανάλι με ελάχιστη θεαματικότητα και με λίγες ποιοτικές εκπομπές. Από όσο γνωρίζω βρίσκονται σε φάση αλλαγών, κρατώντας ακόμη τους διευθυντές που τοποθέτησε η ΝΔ. Ένα θέμα συμβασιούχων ακόμα ταλανίζει το κανάλι. Στην ΕΤ3 οι συμβασιούχοι ήταν ένα πρόβλημα που κουβαλούσε από την διακυβέρνηση Σημίτη. Περίεργες συμβάσεις 15 ημερών για δουλειά 30 με την ανοχή της ΕΣΗΕΜΘ και οι οποίες λήξανε με τον νόμου Παυλόπουλου. Το θέμα ήταν ότι μετά την μονιμοποίηση των συμβασιούχων ήρθε καινούργια φουρνιά συμβασούχιουχων, θέμα ακόμα ανοιχτό και σήμερα.

Το TV100 είναι μια καινούργια παράμετρος στα προβλήματα των ΜΜΕ της Θεσσαλονίκης. Η αλλαγή διοίκησης ξεβόλεψε πάρα πολλούς. Κατ’ αρχήν τα 5 διευθυντικά στελέχη που απολύθηκαν χωρίς όμως να τους επιδοθούν οι απολύσεις. Για τον Οραήλογλου γράψαμε για τους υπόλοιπους, κυκλοφορεί η φήμη ότι οι δυο από αυτούς έπαιρναν ετήσιες υπερωρίες κοντά στις 30.000€ τις οποίες και πιστοποιούσαν από μόνοι τους. Ο ένας εκ των απολυμένων, ο κ. Αδάμ, επιβεβαίωσε ότι είναι ένας από τους δυο των υπερωριών, με την παράσταση που έδωσε στο δημοτικό συμβούλιο της προηγούμενης Δευτέρας. Δημοτικό συμβούλιο που έμοιαζε πιο πολύ με τσίρκο, τουλάχιστον την συγκεκριμένη στιγμή.

Τους 5 ακολούθησε η λήξη της απόσπασης 2 παρουσιαστών, του κ Δόκαλη και της κας Κωσταντινίδου, που ενώ ανήκανε στο τμήμα καθαριότητας εργάζονταν στο TV100. Θα μας λείψουν τα απίθανα συγκροτήματα που φέρνανε στο “Ρεφραίν”.  Στο διοικητικό συμβούλιο της Δευτέρας ακούστηκε από το στόμα του Μάτη, και πέρασε στα ψιλά, ότι στελέχη της Νέας Δημοκρατίας πληρώνονταν από το TV100. Κανένας δεν τον διέψευσε, κανένας δεν του ζήτησε το λόγο. Αν λέει παπαριές να τον εγκαλέσουν, αν αληθεύουν όσα λέει, γιατί δεν κινείται δικαστικά ο Δήμος; Για να μη χαλάσουμε τις καρδιές μας;

Από ότι φαίνεται η διοίκηση του σταθμού ετοιμάστηκε να στείλει και άλλο παλληκάρι με παρελθόν, αλλά αυτός είχε άκρες στα “δικά μας” τα blog. Το επόμενο πρόβλημα που παρουσιάστηκε είναι μέσα από την στρεβλή λειτουργία του Καλλικράτη, που δια στόματος Καπόν, θα ταλαιπωρήσει τους εργαζόμενους σε ότι αφορά στις πληρωμές τους. Μέσα σ’ αυτή την συγκυρία της προσπάθειας εξορθολογισμού του κόστους του TV100 η αργοπορία στις πληρωμές δεν είναι και ότι καλύτερο για τους εργαζόμενους.

Όλα τα προηγούμενα προβλήματα, που παρουσιάστηκαν περιληπτικά πιο πάνω έχουν ορισμένα κοινά σημεία.

1) Ανυπαρξία ικανών επιχειρηματιών ή/και manager που να ξέρουν τι θέλουν αλλά πάνω από όλα πως να το πετύχουν

Οι επιχειρήσεις τύπου είναι ιδιάζουσες και δεν λύνονται τα προβλήματα με απλά μαθηματικά. Τα απλά μαθηματικά δεν εξασφαλίζουν τις πωλήσεις με βάση την αξιοπιστία και η αξιοπιστία θέλει κάτι παραπάνω από μαθηματικά για να επιτευχθεί. Οι managers/επιχειρηματίες δεν μπορεί να προέρχονται από επιχειρήσεις με αλουμίνια ή ανελκυστήρες και να εφαρμόζουν αυτές τις πολιτικές, όσο και αν ήταν επιτυχημένοι στις προηγούμενες θέσεις τους. Εδώ έχουν να κάνουν με ένα προϊόν που παράγεται από την σκέψη ενός ανθρώπου και όχι από την μηχανή που χειρίζεται μηχανικά κάποιος. Δυστυχώς δεν το καταλάβανε ποτέ.

Οι ίδιοι που διοικούνε τις επιχειρήσεις αυτές δεν έχουν καταλάβει τόσα χρόνια, πως αλλάζει ο πλανήτης. Ενώ η κρίση στον τύπο υπάρχει χρόνια πριν την οικονομική κρίση, αυτοί δεν μπορέσανε ούτε μια στιγμή να αγκαλιάσουνε και να πρωτοπορήσουνε στα νέα μέσα, έστω και στην Ελλάδα. Δεν χρειάζεται παρά να δείτε το χάλι των site τους, αν και η λύση του προβλήματός τους δεν βρίσκεται μόνο εκεί. Έχουν χάσει την αξιοπιστία των εντύπων που διοικούνε γιατί ακριβώς τα διοικούνε με μια λογική που αφήνει την αξιοπιστία έξω.

Στην ΕΤ3 και στο TV100 οι ευθύνη δεν πάει σε managers μια και εκεί έχουμε πολιτικά πρόσωπα, ακόμα και αν είναι δημοσιογράφοι. Η δημιουργία τόσο μεγάλων οργανισμών, για το δυσανάλογο μέγεθος των ακροατών/θεατών τους ήταν αποτέλεσμα του δόγματος “τα δικά μας παιδιά”. Δεν σημαίνει ότι όλοι όσοι δουλεύουν είναι παιδιά των 2 κομμάτων, ούτε ότι όλοι είναι άχρηστοι. Η διαφορά σ’ αυτά τα μέσα είναι ότι ποτέ δεν τους ενδιέφερε το αποτέλεσμα αφού οι κρατικές ή δημοτικές χορηγίες δεν σταματούσαν ποτέ να τους κινούνε. Την μόνη υποχρέωση που είχαν οι οργανισμοί ήταν να καλύπτουν το κυβερνητικό ή δημοτικό ρεπορτάζ σύμφωνα με τις επιταγές του κυβερνώντος κόμματος ή της κυβερνώσας δημοτικής παράταξης, με τα γνωστά αποτελέσματα.

2) Οι δημοσιογράφοι.

Εδώ αν ξεκινήσουμε δεν θα σταματήσουμε να μιλάμε. θεωρώ ότι την μεγαλύτερη ευθύνη την φέρουν οι ενώσεις τους. Στημμένες με συντεχνιακή λογική, μέχρι πρόσφατα το να γίνεις μέλος της ΕΣΗΕΜΘ ήταν απόφαση των παλιών ενώ ακόμα και σήμερα υπάρχει όριο ηλικίας, εξασφαλίσανε ένα καθεστώς δημοσίου υπαλλήλου, στα μέλη τους και μόνο. Ανερυθρίαστα αδιαφορούσαν και εν πολλοίς ακόμα αδιαφορούν για τα μη μέλη τους ακόμα και αν γίνουν έστω και μετά από λίγο καιρό μέλη τους. Τα μη μέλη τους ήταν οι αποδιοπομπαίοι τράγοι σε κάθε αφεντικό που έπρεπε να κάνει μειώσεις προσωπικού. Οι πρώτοι που φεύγανε, με αποτέλεσμα μετά να μη συμπληρώνουν τους όρους που η ίδια η Ένωση έθετε σαν προϋπόθεση ώστε να γίνουν μέλη.

Έχοντας εξασφαλίσει την προστασία του σωματείου οι πλειοψηφία των μελών του το μόνο που έκανε ήταν να ασχολείται με το πως θα δημιουργήσει διαπλεκόμενες σχέσεις με εξτραδάκια σε γραφεία τύπου, φανερά ή κρυφά. Έτσι είχαμε την περίπτωση δημοσιογράφων με μπλοκάκια και  αυτή των δημοσιογράφων με θέση σε εφημερίδα, σε κανάλι, σε γραφείο τύπου και δεν ξέρω σε τι άλλο. καθώς περνούσαν τα χρόνια, τα πράγματα ζορίζανε οπότε η θέση δημοσιογράφων σε μια εφημερίδα ή σε ένα κανάλι ήταν το εισιτήριο ώστε να έχουν και το γραφείο τύπου μιας επιχειρήσης, ενός πολιτικού προσώπου ή ενός οργανισμού. Αποτέλεσμα; Δεν μας ενδιαφέρει το παραγόμενο έργο στο κύριο μέσο εργασίας μας, αρκεί να ανοίγονται πόρτες για άλλες μπίζνες.

Είναι πραγματικά ενδιαφέρον να δει κανελις πως η πλειοψηφία των δημοσιογράφων, των μέσων που προανάφερα, χρησιμοποιήσανε τις εξελίξεις στα νέα μέσα, που εν πολλοίς βέβαια δεν διέφερε από το πως τα χρησιμοποιήσανε σε όλη την Ελλάδα. Στην αρχή τ’ αρνηθήκανε. Ακούγανε bloggers και τους λοιδορούσανε ώσπου τους βόλεψε για να έχουν υλικό για τις εκπομπές τους, την στήλη τους. Το επόμενο βήμα, μετά από χρόνια ήταν να δοκιμάσουν οι ίδιοι να “εκδοθούν” στα blogs. Πως; οι καλύτερες περιπτώσεις είναι μέσα από επώνυμα blog όπου αναπαράγουν τις ειδήσεις που τους ενδιαφέρουν ή τα πάντα παίρνοντας της είτε από το ΑΠΕ και τα μέσα που εργάζονται, είτε από τις πηγές τους που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να τις χρησιμοποιούν στις δουλειές που τους πληρώνουν. Μι άλλη ομάδα είναι αυτών που προτίμησαν να κρυφτούνε πίσω από την ανωνυμία των blog και να μιμηθούν το press-gr στα πάντα… Τέλος υπάρχουν δυο άλλες ομάδες, ελάχιστοι δημοσιογράφοι με πραγματικά υπέροχα blog, έστω και ανώνυμα ενώ η τελευταία ομάδα είναι αυτών που θεωρούν ότι η αναγνωρισιμότητα των ονομάτων τους θα έχει επιτυχία σε site που απλά αναπαράγουν την λογική των κλασικών μέσων που δούλευαν μέχρι τώρα.

Ποιό είναι το αστείο όλων των παραπάνω; Ότι όλοι αυτοί που περιέγραψα πιο πάνω, οι δημοσιογράφοι, δουλεύουν στα 4 μέσα μετα οποία ασχολούμαστε, αλλά κανένα από τα 4 αυτά μέσα δεν έχει τέτοια δικτυακή παρουσία, τόσο έντονη, έστω και λανθασμένη.

Η λύση (;)

Η λύση θέλει ανοιχτά μυαλά και συνεργασίες από όλα τα μέρη. Είναι δεδομένο ότι το πράγμα δεν πάει άλλο. Αυτό που έχουν απωλέσει εδώ και καιρό οι δημοσιογράφοι είναι η ίδια η ουσία της δουλειάς τους. Το ότι συνδιαλλέγονται με την εξουσία δεν τους κάνει εξουσία. Το ότι παίρνουν μια συνέντευξη με ένα ειδικό σε ένα θέμα δεν τους κάνει αυτόματα ειδικούς. Δουλειά τους είναι να βρίσκουν την είδηση και να προσπαθούν να την κάνουν κατανοητή σε μένα, χωρίς να την ερμηνεύουν όπως αυτοί νομίζουν. Δεν υπάρχει περίπτωση ένας δημοσιογράφος που με το ζόρι τέλειωσε το λύκειο να ξέρει καλύτερα από έναν καθηγητή της ιατρικής π.χ. αν θα πρέπει να κάνουμε το χ εμβόλιο. Δουλειά του είναι να κάνει όλες τις κατάλληλες ερωτήσεις ώστε να πάρει μια πλήρη απάντηση. Δεν επιτρέπεται να συμβαίνουν πράγματα στην πόλη, δίπλα του ή και να συμμετέχει σ’ αυτά και να μην γράφει τίποτα, γιατί κάνει άλλο ρεπορτάζ…

Ο δημοσιογράφος είναι δημοσιογράφος 24/7 αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να αμοίβεται αντίστοιχα αλλά και ταυτόχρονα να μην απασχολείται από δυο+ αφεντικά. Επίσης αυτό σημαίνει ότι δεν βρίσκεται σε ένα γραφείο όπου περιμένει να κάνει re-writing το ΑΠΕ ή τα δελτία τύπου που του έρχονται. Ο δημοσιογράφος έχει σαν σκοπό να βελτιώνει το προϊόν που παράγει και αυτό είναι η είδηση. Η διοίκηση έχει σαν σκοπό να πουλάει όπου μπορεί καλύτερα αυτό το προϊόν. Η τηλεόραση, το ραδιόφωνο, η εφημερίδα, το site, τα διάφορα social media είναι απλά διαφορετικά σημεία όπου διοχετεύει το παραγόμενο προϊόν η διοίκηση και όχι απαραίτητα διαφορετικές αγορές. Σήμερα έχουμε φτάσει σε ένα σημείο να βλέπουμε το μέσο σαν λύση αγνοώντας τελείως το προϊόν. Το Al Jazeera δεν απόκτησε τόσους θεατές επειδή γύρισε σε creative commons το περιεχόμενο που είχε από την εξέγερση της Αιγύπτου, αλλά γιατί ήταν εκεί και είχε πλήρη κάλυψη των γεγονότων

Τα μέσα της Θεσσαλονίκης δεν είναι δυνατόν να ενημερώνονται από το ΑΠΕ, ίσα – ίσα το ΑΠΕ θα έπρεπε να παίρνει τις ειδήσεις από αυτά. Δυστυχώς σήμερα η μια εφημερίδα βλέπει ανταγωνιστικά την άλλη, το ένα κανάλι το άλλο. Σήμερα ο αντίπαλος που θα πρέπει να “εξαφανίσει” το κάθε μέσο της Θεσσαλονίκης είναι το ΑΠΕ. Δεν μπορεί να υπάρχει είδηση που να μην μπορεί να την καλύψει. Σήμερα δεν υπάρχει φωτογράφος ή κάμεραμαν και δημοσιογράφος. Είναι απλά ένας multimedia δημοσιογράφος. Οι ειδήσεις ελέγχονται και ταξινομούνται από τους δημοσιογράφους που έχουν την γνώση και την εμπειρία και κατευθύνονται στο μέσο που ταιριάζουν καλύτερα. Γιατί θα πρέπει το Star που έκλεισε το γραφείο του εδώ να παίρνει εικόνα από το Mega και όχι από το TV100 ας πούμε; Εκτός του ότι η εικόνα του TV100 είναι για το περανάθεμα, ο άλλος λόγος είναι γιατί δεν έχει κάτι αξιόλογο δικό του αυτό το κανάλι.

Αυτό που δεν έχουν πετύχει τα μέσα της Θεσσαλονίκης και που έχουν μια ευκαιρία με τα social media να το πετύχουν είναι να αποκτήσουν μια πιο προσωπική σχέση με το εν δυνάμει κοινό τους. Αυτό δυστυχώς δεν υπάρχει περίπτωση να το καταφέρουν ούτε οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι, που δεν κατανοούν τα μέσα αλλά πολύ περισσότερο οι διοικούντες που ούτε μέσα γνωρίζουν αλλά πολλές φορές ούτε τις επιχειρήσεις που διοικούνε. Στην πρεμούρα να βολέψει ο καθένας τους δικούς του, αγνοούνε τις δυνάμεις που μπορούν να τους βοηθήσουνε.

Προφανώς δεν κατέχω την απόλυτη αλήθεια, μπορώ όμως να δω ένα φως για τις επιχειρήσεις τύπου της Θεσσαλονίκης, αν θελήσουν να ακολουθήσουν συγκεκριμένες πολιτικές, δημοσιογράφοι και διοίκηση. Διάβαζα χτες και προχτες άρθρα του κ. Ευθυμιάδη αλλά και ενός καθηγητής στα ΜΜΕ του ΑΠΘ και αντιλαμβανόμουνα γιατί έχουν τέτοιο χάλι τα μέσα της πόλης. Σχετικοί και άσχετοι έχουν άποψη για το πως θα σωθεί το επάγγελμα ή ένα μέσο αλλά κανένας δεν κάνει τίποτα και δεν εξαιρώ και τον εαυτό μου από αυτή την κατηγορία. Οι λύσεις δεν έρχονται με το να εκδοθούμε στο Internet ή να επιδοτούμε την λειτουργία αυτών των επιχειρήσεων.

Παρακολουθώ την πτώση των αγγελιών στα έντυπα, από την άλλη ψάχνοντας για σπίτι βλέπω πόσο άνετο γίνεται το ψάξιμό μου όταν μπορώ να περιηγηθώ, μέσω video, σε κάθε σπίτι και αφού δω και τις φωτογραφίες και τις υπόλοιπες πληροφορίες, να τηλεφωνήσω για ν ακλείσω ραντεβού. Στο χαρτί δεν θα είχα καμία πραγματικά σημαντική πληροφορία που θα μου γλύτωνε χρόνο στο ψάξιμο. Από την άλλη στην πρόσφατη μετάδοση του Opencoffee από το TV100 (συγχαρητήρια για την πρωτοβουλία) είδα πόσο ελλιπής ήταν η κίνηση. Ομιλητής με ρώτησε αν υπήρχε στο Youtube η ομιλία του ή κάπου αλλού on-line για να δει πως ήταν. Η είδηση δεν σταματά μόνο με την μετάδοσή της έχει πολύ περισσότερα να κάνεις από εκεί και μετά, αν θέλει να την εκμεταλλευτείς πλήρως.

Βέβαια όλα τα παραπάνω έχουν νόημα μόνο για τα μέσα που θα θελήσουν να εξυπηρετήσουν πάνω από όλα αμιγώς εκδοτικά συμφέροντα και όχι πολιτικά ή εργολαβικά πάσης φύσεως. Η αξιοπιστία κερδίζεται πολύ δύσκολα αλλά χάνεται πάρα πολύ εύκολα.

Προφανώς όλο το κείμενο έχει πολλά κενά. Δεν αποτελεί μια ολοκληρωμένη πρόταση μια και κανένας δεν μου την ζήτησε.Είναι όμως μια βάση πάνω στην οποία θα μπορούσαν να χτίσουν όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη, μπας και σωθεί τίποτα σ’ αυτή την πόλη

*Disclaimer : Έχω υπάρξει για 2 χρόνια διευθυντής μηχανογράφησης στο εκδοτικό συγκρότημα της Μακεδονίας.