Urbanscreen

Τέλη Ιουλίου, ο Ανέστης, συνάδελφος στο γραφείο, έστειλε ένα εσωτερικό mail με ένα Link στον Αντώνη, έναν από τους ιδιοκτήτες της εταιρίας και σε μένα, γράφοντας μόνο “Δέστε και κλάψτε”. Πράγματι είδαμε το video του Youtube και κλάψαμε. Αφού σκουπίσαμε τα δάκρυά μας, ο Αντώνης είπε :

“Πάρ’ τους τηλέφωνο”

Για να μην τα πολυλογώ, τον Οκτώβριο υπογράψανε με το Φεστιβάλ Κινηματογράφου και στις 13/11 παρουσιάσανε, με την τεχνική υποστήριξη της εταιρίας που εργαζομαι,  αυτό.

Οι Urbanscreen είναι στην ουσία 3 παλληκάρια,  ο Τιλ,  ο Μάνουελ και ο Τόρστεν, που μαζί με μια ομάδα εξωτερικών συνεργατών δημιουργούνε φανταστικές προβολές σε προσόψεις κτιρίων. Νέοι άνθρωποι με αγάπη για την τέχνη τους, βρεθήκανε για 4 μέρες στην Θεσσαλονίκη μαζί με την Τίνα (αυτήν βλέπετε στο video να είναι φυλακισμένη), τον Ντάνιελ και τον Γιόνας που έμεινε πίσω για να χειρίζεται τα μηχανήματα. Ανακαλύψανε το τσίπουρο Μπαμπατζίμ, το πόσο βρώμικη είναι η Θεσσαλονίκη καθώς και το πόσο θορυβώδης. Την φωτομόλυνση την διαπιστώσανε όσο τεστάρανε το σύστημα στην Αριστοτέλους.

Έλεγα κάποια στιγμή στον Μάνουελ ότι εκτός της δουλειάς με ενδιέφερε να έχω βοηθήσει, έστω στο ελάχιστο, ώστε να περάσει κάποια στιγμή ένας πιτσιρικάς, να δει την προβολή και να πει ότι όταν μεγαλώσω και εγώ αυτό θα κάνω. Κούνα που με κούναγε. Την πρώτη μέρα βρέθηκε ο μαλάκας και χρησιμοποίησηε laser πάνω στην προβολή 3 φορές. Την πρώτη μέρα επίσης η κυρία της οποίας ζητούσαν επιμόνως τα παιδιά να καλύψουν ένα παράθυρό της με άσπρο πανί για την προβολή και δεν έδινε την άδεια, βγήκε στο μπαλκόνι της να δει την προβολή που γινόταν πάνω της !!! Αυτή η πόλη δεν έχει σωτηρία.

Ο Μάνουελ με τον Ντάνιελ ανακαλύψανε τον “δεν σταματάω να μιλάω γρήγορα” Αστέρη και τον Cpil σε ένα ξενύχτι μέχρι τις 4. Την επόμενη βραδιά ο Μάνουελ ανακάλυψε τον Γιάννη τον Ρέγγε όπου 5 η ώρα το πρωί του σερβίριζε μπουγάτσα υπό τους ήχους της ρέγγε μουσικής.

Όσο τα παιδιά γνωρίζανε την πόλη και μερικούς ανθρώπους της, οι δημοσιογράφοι της πόλης αλλά και τον χορηγών επικοινωνίας αποφασίσανε να αγνοήσουν την ύπαρξή τους, παρ’ ότι ξέρανε ότι οι άνθρωποι ήταν εδώ. Δεν πειράζει, θα τους πάρουν συνέντευξη τηλεφωνικά ή με e-mail, αυτό ξέρουν να κάνουν καλά άλλωστε.

Προσωπικά τουλάχιστον νοιώθω ικανοποιημένος από την όλη υπόθεση και επαγγελματικά αλλά κυρίως ηθικά. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που μπόρεσα και γνώρισα αυτά τα παιδιά  και είδα ότι άνθρωποι που έχουν όραμα και ικανότητες μπορούν να καταφέρουν ότι θελήσουν. Από τις λίγες στιγμές που ένιωσα ότι μπορεί να υπάρχουν ελπίδες για την πόλη.

Επειδή το υποσχέθηκα σε σχόλιο, παραθέτω και την έκδοση των urbanscereen σε πολύ καλύτερη ποιότητα